հարուստ զարդարանքները, որոնք բոլորն էլ փարիզական արհեստի արտադրություններ էին։
Մինչդեռ նա հանգիստ նայվածքով և թաքուն հիացմամբ դիտում էր իրեն շրջապատող ճոխությունները, հանկարծ նրա ականջին զարկեց տիկին Փիլարյանի ձայնը։ Նա վիճում էր ընտանիքի անդամներից մեկի հետ։
Օրիորդը, որ լավ ականջ ուներ, լսողությունը լարեց։
— Ասում եմ, որ պետք է անպատճառ կտրել... այդպես թողնել անկարելի է...— բարկացած և հրամայող ձայնով խոսում էր տիկինը։
— Իսկ ես ասում եմ, որ թույլ չպիտի տամ... կտրել անկարելի է...— պատասխանում էր ավելի հանդարտ, բայց հաստատուն ձայնով մի տղամարդ, որ ըստ երևույթին պ. Փիլարյանն էր։
— Ինչպե՞ս թե թույլ չես տալ։ Դու ուրեմն կամենում ես, որ փողոց դուրս եկած ժամանակ մեզ ծաղրեն...
— Ո՞վ պիտի ծաղրե, ա՛յ կին, ինչեր ես խոսում։ Ամբողջ Թիֆլիսում որի՞նն է կտրած որ մենք կտրենք։
— Դու թիֆլիսցիների ընկերը չես, Թիֆլիսումն էլ շատ միլիոներներ չկան, բայց դու միլիոներ ես... բացի այդ, ո՞վ ունի այստեղ ճաշակ, ո՞վ է ծանոթ Եվրոպայում ընդունված նորություններին։ Դու նայիր թե՝ ինչպես են անում Փարիզում, Լոնդոնում և նույնիսկ Պետերբուրգում. ամեն տեղ էլ կտրում են։ Այդ է այժմյան ընդունված ձևը, որ գործնականապես էլ օգտավետ է, այսինքն փոշուց ու ցեխից ազատ է մնում։
— Ավելնորդ են այդ խոսակցությունները, ասում եմ որ չեմ կտրիլ, և թույլ չեմ տալ որ կտրեն։ Նորաձևության հետևեցեք դուք որքան կարող եք։ Եթե ցանկանում եք, պատվիրեցեք, որ փետուրների փոխարեն աշտարակներ կանգնեցնեն ձեր գլխարկների վրա. ես ընդդիմանալու բան չունիմ։ Բայց խնդրում եմ, որ թույլ տաք չորքոտանիներին ապրել աշխարհում այնպես, ինչպես որ ստեղծել է նրանց աստված, այսինքն, առանց նորաձևության, առանց մոդաների...
— Օ՜, տգիտություն, տգիտություն, ի՞նչ չարիքներ չես
