մահը կտեսնեին` քան թե նրանը` շահի դուռը տանելն ու թուրքացնելը:
Առաջնորդը ծնողների հուսահատությունը տեսնելով, նոր հասկացավ թե՝ ինչու տևր-Անդրեասը յուր բոլոր ուշադրությունը դարձրել էր միայն այդ խնդրի վրա, և շատ զղջաց, որ յուր անխորհուրդ ժողովով ու աղմուկով բանը մեծացրել և երեցի գործին արգելք էր դարձել: Բայց որովհետև սխալն արդեն արված էր և այն ուղղելու ոչ մի հնար չկար, ուստի վարդապետին ոչինչ չէր մնում անել, եթե ոչ խորհուրդ տալ ծնողներին՝ դնել իրենց հույսը աստուծո ողորմության վրա։ — «Նա, որ Իսրայելի երեք որդիները ազատեց Նաբուգոդոնոսորի վառել տված հնոցից, անշուշտ ձեր զավակներին էլ կազատե չարիքից»,— ասաց նա ծնողներին։
Բայց վերջիններին այդքանը չգոհացրեց։ Երկար ու բարակ այս մասին խոսելուց հետո, ծնողներից մինը, որ արհեստով վարսավիրա էր, ասաց.
— Հայր սուրբ, եթե քեզ չլսենք և մեր որդիները չուղարկենք Որտուատ նրանց, միևնույն է, զոռով դուրս կքաշեն տանից. այդ հաստատ գիտենք։ Ուրեմն ուզենք-չուզենք՝ պիտի ղրկենք։ Բայց ի՞նչ կասեիր դու, օրինակ, եթե մենք նրանց տգեղացնեինք և այնպես ուղարկեինք։
— Տգեղացնե՞իք... ի՞նչպես,— հարցրեց առաջնորդը։
— Այնպես, ինչպես որ կարող ենք, կամ հնարավոր կլինի։
— Եթե կարողանանք տգեղացնել այնպես՝ որ չերևա թե արհեստական կերպով եք տգեղացրել, ինչու չէ, կարելի չէ,— համաձայնեց առաջնորդը։
— Ես այնպես կանեմ, որ արհեստական չի երևալ։
— Բայց ի՞նչ կանես,— հարցրեց մի ուրիշը։
— Նախ կսափրեմ երեխայի գլուխը. այդպիսով նրա գեղեցկության մի մասը կկորչի: Ապա գիտեմ մի դեղ, որ մորթի վրա քսելուց՝ նրան կարմրացնում և վրան գոնջի պես վերք է գոյացնում։ Այդ դեղը կքսեմ և երեխայի գլուխը գոնջոտված (քաչալ) կերևա։
— Բայց մի՞թե այդ վնաս չի պատճառիլ երեխային,— հարցրեց ծնողներից մինը:
