— Ունինք։
— Դուք սիրո՞ւմ եք թաժա հաց, յուղալի բոզբաշ, անուշահոտ տոլմա, կամ ղավուրմով փլավ,— ասացին.
— Շատ ենք սիրում։
— Դուք կարո՞ղ եք տկլոր ման գալ ձմեռ ժամանակ, կամ սենյակներդ չվառել, երբ բուք ու բորանը սառեցնում լինի դրսում ամեն կենդանի շունչ։
— Ո՛չ, ասացին, չենք կարող, տկլոր ժամանակ մեզ հարկավոր է լավ քաթանից շապիկ ու շապկի ընկեր. հաստ գուլպա և պոլսապոժկա. հետո դրաբի շալվար և արխալուղ, վերջը մի կապա, մի փարաջա, մեկ էլ մի վերարկու-փարաջա, այդ բոլորից հետո էլ մանիշակագույն թավշից մի կամիլավկա։ Իսկ եթե դրան արժանացած չլինինք, այն ժամանակ Հաբիքի կաստորից մի լավ շլյապա։ Գալով մեր սենյակները տաքացնելուն, դրա համար էլ հարկավոր է չորս խորանարդ սաժեն իսկական բոխի ծառի փայտ։
— Դե, լույս դառնա ձեր հերը,— ասացինք մենք,— հիմա լսեցեք․ եթե չեք ուզում, որ թաժա հացը, բոզբաշը, տոլման, ղավուրմով փլավը, կամ վարդագույն իշխան ձուկն անպակաս լինին ձեր սեղանից, եթե չեք ուզում տկլոր ու չփլախ ման գալ փողոցում, կամ ձմեռ ժամանակ ցրտից գոնգոռնալ, այն ժամանակ պետք է քիթներդ չերևցնեք հոգաբարձուներ ընտրող վաղվա ժողովի մեջ։ Հակառակ դեպքում, մենք ձեր ծխականները չենք, դուք էլ մեր քահանաները։
Հարվածն ուղղված էր վերքին, քահանաները մնացին սառած։
Մեկը միայն առաջ անցավ և մեր գութը շարժելու համար, յուր ընկերների կողմից հետևյալ սրտառուչ բանաստեղծությունն արավ։
— Ո՜վ երջանիկ աշխարհականներ, եղել է ժամանակ, երբ քահանաներն այնքան անշահասեր, պարտաճանաչ և առաքինի են եղել, որ մի ճշմարտություն քարոզելու, կամ պաշտպանելու համար, նույնիսկ, իրենց անձն են զոհել, նահատակվել են։ Բայց այդ եղել է այն ժամանակ, երբ նրանք ապրում էին ո՛չ թե «հացիվ», այլ՝ «բանիվն աստծո»․ այսօր, իհարկե, այդպիսի քահանաներ չկան, եղածները մենք ենք. իսկ մեզանից ամեն մինը, ինչպես գիտեք, ունի մի ջվալի չափ ստամոքս, որն անհնար է լցնել «բանիվն աստծո»։
