Այս էջը հաստատված է
ՆԵՐՍԵՀ.— (բարկացած) Հեռո′ւ, վտտարանց, խոհեմության մասին միայն դու մտածիր...
ՋԱԼԱԼ.— (բարձրանալով աթոռից) Եվ իրավ, իշխաններ, ինչ՞՛ւ եք սառել։ Մի՞թե մահն այդքան վախեցնո՞ւմ է ձեզ: Մեր մանկությունր պատել են արյունոտ խանձարուրում, մեր հասակն աճել է կռվի արհավիրներում, հոգիներս էլ պիտի փչենք ռազմի դաշտի վրա։ Թշնամու սրին, մինչև նրա մեզ հասնելը, զոհվել են արդեն բյուր մեզ նմաններ, ինչո՞ւ, ուրեմն, հապաղենք մեր եղբարց բախտին կցորդ լինելու։ Օ՜ն անդր, դեպի սուր, անպաշտպան Ժողովուրդը սպասում է մեզ։
ՆԵՐՍԵՀ.— (սուրը հանելով) Դեպի սուր, քաջե՛ր։
ԲՈԼՈՐԸ.— (սրերը հանելով) Դեպի սո՜ւր և դեպի մա՜հ։
Վարագույր
