համարձակվիր ինձանից ուրիշ տեսակ նամակներ պահանջելու, ես այսպես եմ հրամայում քեզ...
Աստված իմ, այս ինչեր եմ գրում, եթե մի ուրիշը կարդա այս նամակը, կասի, որ ես խելագարված եմ, այնպես չէ՞, բայց դու, իհարկե, հասկանում ես ինձ...Դե լավ է, հիմա մի փոքր լրջություն։
Այս վերջին բառը գրելու ժամանակ ձեր քռակնկան հեռագիրը. մի ինչ-որ մախմար է ուզում, իսկույն կերթամ ե կհայտնեմ Շխիյանցին։
Ամսույս 4-ի նամակումս գրել էի, որ այս քանի օրս կգամ, բայց երևի չեմ կարող գալ։ Պատճառը իմ վեպն է, որը տվել եմ տպելու, բայց շարունակությունը դեռ չեմ գրել. կաշխատեմ, կավարտեմ և հետո կգամ մի քանի օրով։ Դու ինչ կարծիք ունես այս մասին։ Գրիր, կամ գուցե չես կամենում, որ գամ։ Մինչև վեպս չլրացնեմ, չեմ կարողանալու գալ, մեկ էլ ասում եմ, թող ինչ դառնում է դառնա, իրանք իրանք նեղանան էլ, հանդարտվին էլ, երբ ամեն բան խաղաղ կլինի, այն ժամանակ կգնամ։ Բացի մորդ տեսնելս, մեր տան մասին էլ մի գործ ունեմ, որ պիտի անպատճառ գամ։ Բայց երկու շաբաթից առաջ երևի չեմ կարող, մերայինների հետ սկսիր գնալ գալ. այդ ձևը որ դուք վեր եք առել լավ չի. նրանք խո չգիտեն թե ինչ բանի համար եք նեղացած, բոլոր քեզ այցելողների հետ տուր իրենց այցելությունը. ամեն դեպքում հնազանդ լինելն շատ հեռու կքշե քեզ. մի փոքր պետք է մեղմ լինես. ախր իմ դարդս էլ քաշիր է. դու իսկի չես ուզում, որ մի փոքր երեսատեղ էլ ինձ համար թողնես իմայինների մոտ... այդպես վարվիլ լավ չէ, հոգյակս, դու պետք է հասկացնես մորդ։ Հորեղբայրներից չեմ գրում, որովհետև մի այնպես բան չկա։
Ողջունիր իմ կողմից մորդ, տատիկին և Ավետին։ Ողջունիր նույնպես քռակնկանդ և ասա ուրախ եմ, որ ողջառողջ տեղ ես հասել, միայն շատ չծիծաղես։
Էն որ ես գրել եմ, թե ուզում ես ամիսը մի անգամ նամակ գրիր. գիդամ ես թե ճշմարիտ եմ գրել, այդպես բան չանես:
