դատարկ կառք։ Նա ձեռքով արավ։ Կառքը կանգնեց։ Նա նստեց և հրամայեց քշել։
Այդ միջոցին փողոցով անցնում էր նրա հասակին և նրա պես կոկ հագնված մի երիտասարդ։ Նա կանգնեց, որ կառքն անցնի, բայց տեսնելով Բարսեղին, կանչեց․
— Վա՛հ, Վասո՞...
— Բարի լույս, Բախշո,— կանչեց կառքի միջից Բարսեղը։
— Կանգնեցնել տուր, տո՛, բան եմ ասում։
Բարսեղը կառքը կանգնեցնել տվեց և դարձավ դեպի Բախշոն, որը շտապով մոտեցավ նրան։
— Հը՛, ի՞նչ ես ասում,— հարցրեց նա։
— Ո՞ւր ես գնում։
— Ի՞նչ ես հարցնում։
— Չէ, այնպես եմ ասում։
— Մի տեղ։
— Ո՞ւր։
— Քեզ ի՞նչ։
— Թե ման գալու ես գնում, ինձ էլ տար։
— Չէ, ման գալու չեմ գնում։
— Բա՞ս։
— Վա՜հ, քեզ ի՞նչ։
— Բաս այս գիշերը չե՞ս գալ։
— Ո՞ւր։
— Այնտեղ։ ֊ Ո՞ւր, է՛։
— Մաշոյի ու Նադիայի մոտ։
— Տեսնեմ... չէ՛, չեմ կարող գալ։
— Ինչի՞։
— Գործ ունիմ։
— Ի՞նչ գործ ունիս։
— Վա՜հ, քա՞նի հարցնես, տո՞, քեզ ի՞նչ, թե ինչ գործ ունեմ։
— Բագրատն էլ է գալու, գիտե՞ս։
— Ի՞նչ անեմ։
— Բաս չե՞ս ասում, էլի՜, ուր ես գնում։
