— Դու գնա, մայրիկ, ես էլ իսկույն գալիս եմ,— շտապով ասացի՝ թողնելով նրան։— Իսկույն գալիս եմ, գնա։
Նա գուրս գնաց։
Անմիջապես լվացի աչքերս և նստեցի, որպեսզի սիրտս խաղաղի։ Չէի ուզում, որ Գրիգորն իմանար, թե հուզվել և լաց եմ եղել. այդպիսի դեպքում նա ինձ միշտ հանդիմանում էր։ Երբ բավական հանգստացա, գնացի նրա մոտ։ Բոլորովին հագնված՝ նա նստած էր անկողնի վրա՝ և գլուխը ձեռքին հենած՝ թիկն էր տվել բարձին. բայց իմ մտնելուն պես՝ նստեց ուղիղ և խոր նայեց աչքերիս։ Ինձ թվաց, որ իսկույն հասկացավ, թե ինչ էր կատարվում իմ մեջ, և չնայելով, որ այս անգամ ոչինչ չասաց ինձ, բայց նրա հայացքն էլ բավական էր, որ ես շփոթվեի, ինչպես նրա հանդիմանությունների ժամանակ։ Բարևեցի և նստեցի նրա մոտ՝ աթոռի վրա։
— Շնորհավոր Նո՜ր տարի, քույրիկ,— առանց բարևիս պատասխանելու, ասաց նա մի այնպիսի եղանակով, որից իսկույն իմացա, որ դրանով ուզում էր ինձ հասկացնել, թե բարևից առաջ ա՛յդ պետք էր ասել, և թե այդ ասելն առաջ ինձ էր պատկանում։
— Ա՜խ, դու է՞լ,— բացականչեցի դառնությամբ,— ի՞նչ եք տեսել այդ անիծյալ Նոր տարու մեջ, որ ամենքդ էլ շնորհավորում եք ինձ։
— Շնորհավոր Նո՜ր տարի, քույրիկ,— կրկնեց նա առաջվանից ավելի հաստատ ձայնով և ժպտալով մեկնեց ինձ իր ձեռքը։ Ես լուռ տվի նրան իմը։ Սեղմեց, հետո համբուրեց և նորից թիկն տվեց բարձին։
— Նոր տարին քեզ ի՜նչ է արել, Աննա, որ նրան այդպես ատում ես,— կարճ լռությունից հետո հարցրեց նա, անթարթ նայելով աչքերիս։
Շփոթվեցի, չիմացա ինչ պատասխանեմ։ Իրավ, ինչո՞ւ Նոր տարին ատում էի, ինքս էլ չգիտեի։
— Որովհետև նախապաշարմունք է,— հանկարծ և մեքենայաբար պատասխանեցի բերանիս եկածը։
— Ի՞նչը, Նոր տարի՞ն, թե շնորհավորելը։
— Շնորհավորելը։
