ասում ա, էրկու կտոր շաքար ես բանացրել առանց ինձ. ոնց որ մի կատաղած շուն' վրա պրծավ ու ջանիս վրա մի սաղ տեղ չթողաց խփեց, գղգղեց, ծակծկեց... Զանս որ բաց անեմ, չես կարա մտիկ անի, կասես կեծացրած շամփուրներով դաղդղել են... Փղձուկը նորից բռնեց Անանին, բայց նա կարողացավ ղսպել իրեն. Սրանից ետր, որ սպանես էլ, նանի, ես էլ ընտեղ գնացողը չեմ, ավելացրեց դողդող, բայց վճռական ձայնով. կգնամ Հուռր կցնգնեմ, կխեդվեմ, հոգիս սատանի փայ կանեմ ու ընտեղ չեմ գնա։ Հերիք ա, հոդիս հրես էկել, դեմ ա առել բկիս։ Իմ մատաղ օրերը սև ու մութ ա արել։ Մի օր ուրախ ութին չեմ տեսել։ Սաղ իրեք տարի, ոնց որ շամփրի վրա դնես խրովես, րնենց խրովել ա ինձ, ինքը ջոկ, աղեն ջոկ։ Ենքը ծեծել ջարդել, մսերս գղդզել ա, հերիք չի, աղեն էլ հ արբած, տրաքված էկել ա, պակասը թամ ամ ցրել։ Հնչի՞, ի նչ եմ արել։ Մի անլեզու հայվանի պես ընկած եմ ինձ հմար. տալիս են'ուտում եմ, չեն տալիս' ձեն չեմ հանում։ Սաղ օրը հոգիս դուրս ա գալի Հռից ջուր կրելով։ ձիու թրիքը հավաքելով, բակն ավլելով, տունը տեղավորեչով, նրանց կարկատաններն անելով, էլ ի՞նչ են ուզում$ Շունը, որ շուն ա, շանն էւ էն չարչարանքը շեն տա, րնշ որ ինձ, բա մի շան ղդար էլ չկա՞մ։ Հրես էս րրեխի հմար հոգի են տալիս, բա սրա հմար էլ ա խնայեն, է , ինձ։ Վո ւյ, աստոձ ջան, բաց ական շեց Անանր' արտասվալից աչքերը գցելով առատաղին, ի՞նչ կրլի։ հոգիս առնես, պրծնեմ... Նրա ձայնը բոլորովին դողդող ց և հանկարծ կտրվեց, գլուխն ընկավ տախտակի պեո հարթ կրծքի վրա և ումպին հեկեկանքը նորից սկսեց ցնցել նրա ոսկրացած ուսերն ու մեջքը։ Փոքրիկ քույրն ու եղբայրը սուս արած նայում ու լսում էին նրան մանկական լուրջ հետաքրքրությամր. մանուկը շոշ անելով մոաեցել էր սուփրին, վերցրել ձմերուկի մի կլեպ և աշխատում էր կրծել իր նոր գուրո եկած պատիկ ատամներով Իսկ պառավ Հեղնաըր մնացել էր տեղն ու աեղը ցամաքած, չիմանալով ինչ աոի, որ գոնե մի քիշ մխի• թարած լինի ոկեոոր ու մարդու ձեռին այրված, գաղված
