ԱԼԵՔՍԱՆԴՐ։ Ի՞նչ են ասում... մեկ լավ նայեք, է՜... Արսե՛նյանց, եղբա՛յր, դու տես, հիանալի բան չէ՞։ (Ստեփանը մատանին տալիս է Արսենյանցին):
ԱՐՍԵՆՅԱՆՑ։ Ոչինչ, կարելի է ասել լավն է։
ԱԼԵՔՍԱՆԴՐ (Մատանիքը խլելով նրա ձեռքից): Տո՛, գնացեք, է՜... իբրև թե բան գիտեն։ (Ամենքը ծիծաղում են, բացի Նատալիայից: Թորոսյանին): Պարո՛ն, խնդրում եմ դուք տեսեք, հրաշալի բան չէ՞։
ԹՈՐՈՍՅԱՆ։ (Առնում է մատանին և նայելով): Ո՞րքան եք վճարել։
ԱԼԵՔՍԱՆԴՐ։ Ո՞րքան արժե։
ԹՈՐՈՍՅԱՆ։ Սա արժե այդպես... Վաթսուն... յոթա...
ԱԼԵՔՍԱՆԴՐ։ Ну. ի՞նչ եք ասում... (Մատանին առնում է նրա ձեռքից): Դուք ամենից վատ գնահատեցիք։ (Ծիծաղ): Հարյուր հիսուն ռուբլի փող է տված, ասում եք վաթսուն ռուբլի։
ՆԱՏԱԼԻԱ։ Որքա՞ն։
ԱԼԵՔՍԱՆԴՐ։ 150 ռուբլի։
ՆԱՏԱԼԻԱ։ Տուր այստեղ։ (Առնում է մատանին):
ԹՈՐՈՍՅԱՆ։ Չէ, պետք է ասած, որ մատանին շատ գեղեցիկ է, բայց հարյուր հիսուն... չարժե։
ԱԼԵՔՍԱՆԴՐ։ (Հեգնորեն): Մի՜թե։
ԹՈՐՈՍՅԱՆ։ Այո, հարյուր հիսունով կարելի է...
ՍՏԵՓԱՆ։ (Արսենյանցին, որ նախասենյակի ղոան ճեղքից դուրս նայելուց հետո, հանկարծ դուռը ծածկում է և անհանգստությամբ առաջ է գալիս): Ի՞նչ է, ի՞նչ։
ԱՐՍԵՆՅԱՆՑ։ (Շշնջալով): Պետրոսն և յուր աղջիկն են... (Ընդհանուր շփոթ):
ՍՏԵՓԱՆ։ Ի՞նչ... Թաթուլյաննե՞րը... այստե՞ղ են գալիս...
ԱՐՍԵՆՅԱՆՑ։ Այո։
ԱԼԵՔՍԱՆԴՐ։ Ի՞նչ... ո՞վ... Թաթուլյաննե՞րը... Պետրոսն ու աղջի՞կը...
ԱՐՍԵՆՅԱՆՑ։ Այո, այո։
ԹՈՐՈՍՅԱՆ։ Ո՞րտեղ են, ո՞րտեղ...
ԱՐՍԵՆՅԱՆՑ։ Ա՛յ, սանդուղքով բարձրանում են։
ՆԱՏԱԼԻԱ, Ի՞նչ է, ո՞վ է։