Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Բան նորասքանչ զարմանալի,
Որ չէր եղեալ բնաւ յերկրի,
Զի արարիչն ամենայնի
Զգենու մարմին հողեղինի:
«Գընա,— ասէ Գաբրիէլին,—
Տուր զաւետիս սրբոյ կասին,
Թէ գայ աստուած բանն անմարմին,
Ծնանի ի քէն անճառելին»:
Դասուք վերնոց հրեղէն գնդին
Հոգին աստուած անզննելին,
Շաչմամբ ահեղ և մեղմագին
Եկաւորի առ սրբուհին:
Եւ ընդ ասել Գաբրիէլին.
«Քեզ հովանի է սուրբ Հոգին»,
Նոյնժամ մտեալ աստուած հոգին,
Տեղ պատրաստեաց իւր էակցին:
Զայնմ պահու Յիսուս որդին
Բնաւորեցաւ յարգանդ կասին
Եւ ձևացուց իւրն մարմին
Միտք և հոգի բանականին:
Էր ի յերկինս բոլորովին
Ընդ հօր հոգով ի յաթոռին,
Նոյն և բոլորն առ սրբուհին
Բովանդակեալ յորովայնին:
|
|
