— Ծո՛, Մկրտիչ, միտքս անանկ պան մը ինկավ քի, էյեր ըսեմ նե շատ քեֆդ պիտի գա..․
— Փարայի՞ պան է…
— Հելպեթ, անանկ չըլլա նե քեզի կըսե՞մ… հելպեթ փարայի պան է…
— Ամա՜ն, չապուխ ըսե՛, Սերոբ։
Այս վերջինը, որ արևահար դեմքով քսանըհինգ տարու երիտասարդ մըն էր, խորամանկ դեմքով, չարաճճի սև աչքերով, հինումաշ տափատով, գլուխը առանց ծոպի ֆես մը, բուռն շարժումով մը ելավ նստավ խոտին վրա, ուր քով քովի պառկած էին մեծ ծառի մը շուքին տակ, ու խորիմաց երևույթ ՜մը տալով իր դեմքին, ըսավ․
― Սա տուներնիս քիրայի տանք նե ընտո՞ր կըլլա․ պացեն փարա մըն Է, ամսե-ամիս կեսվակես կընենք… քիչեն քիչ երեսունական ղրուշ չե՞նք առներ… հե՞, դո՞ւն ինչ կըսես ասոր։
Մկրտիչ, որ մյուսին եղբայրն Էր ու անկեց հազիվ երեք տարու փոքր, ավելի քաջառողջ և խոշոր կազմվածքով, բարեմիտ դիմագծությամբ, միսին վրայեն աղտոտ շապիկ մը հագած, որուն ճեղքվածքեն կերևար հուժկու և հզոր կուրծք մը, ինքն ալ ելավ նստած տեղեն ու պիչ պիչ սկսավ եղբորը երեսը նայիլ…դեռ պատասխան մը չտված՝ կուզեր իր ըսելիքը լավ մը կշռել, դատել։
— Աղեկ կըսես, ախպա՛ր, ամա… նինե՞ն ուր տանինք։ Ան զավալլը կնիկը հոգի մը ունի՝ տունին վրան է… ընտո՜ր պիտի զատվի անկե․․․
