Ո՜հ, ինչ ալ երկայն էր գերեզմանոցին այդ տրտմաթախիծ ճամբան և խածոտող ցուրտը, որ ճըվիկ-ճըվիկ կբերեր փոքրիկ ուխտագնացներուն անհյութ, անարյուն անդամները:
Ծանր մեռելաբույր լռություն մը կտիրեր մեծածավալ գերեզմանոցին մեջ. ձյունը եկած ամեն բան ճերմկցուցած էր հոն, սոսկալի միօրինակություն մը փռելով ամենուրեք. տերևազուրկ ճյուղերը, ձյունով բեռնավորված, ամեն դի կցցվեին ցուրտ և ուրվատեսիլ, գերեզմաններեն դուրս սպրդող կմախքներուն ահարկությամբ:
Ա՛լ բնությունը հակապատկեր չէր ձևացուներ, այլ սրտաբախ համապատկեր մը, որուն միօրինակ երանգները մեռելի մը դիմագծերուն չափ տխրազդեցիկ էին։
Ձյունը կսկսեր տեղալ՝ պարուրաձև պտուտքով մը իջնելով լռիկ-մնջիկ։
— Հոս է, ըսավ փոքրիկ աղջիկը, երկար ու մանրազնին փնտռտուքն մը ետքը։
Եվ երկուքը մեկանց սկսան իրենց վտիտ սառած մատներովն ասդին անդին առնել գերեզմանին վրա կուտակված ձյունը։
Հարություն կհարցուներ քրոջը.
― Աղվոր մայրիկը տա՞կն է։
― Տակն է,— կպատասխաներ աղջիկը։
Ու կփորեին, կփորեին։
Ու ձյունը խոշոր պատառներով կտեղար, նորեն ծածկելով մեծ դժվարությամբ բացված ծակերը։
Խեղճ փոքրիկները ցուրտեն գրեթե ընդարմացած, մայրիկը երևան հանելու անսանձ ըղձանքեն մոլեգին, ամբողջ մարմնով պառկած էին հիմակ գերեզմանին վրա, քով-քովի, իրենց արյունոտ մատներովը հողը պնդելով, ձյունը խածխծելով ու ոտքերովնին դոփելով զայն․ երբեմն ալ իրենց նվաղկոտ ձայնը կլսվեր լալագին.
— Աղվո՜ր մայրիկ, առջի՛ մայրիկ... մենք ենք... Արթինը... Սուրբիկը...
