մաշ, կենսակործան երազ, որ անհետ եղեր ցնդեր էր՝ խոշոր պատառներ տանելով իր էութենեն։
Մարդուն մեկը շատ օրեր ու տարիներ ,անցնելե ետք իր նավակը նստավ օր մը՝ երկու հարսանեկան մոմերու հետ։ Հուսեփ, թեև անկիր ետք ա՛լ բանի մը չէր հետաքրքրվեր, հարցուց ինքնաբերաբար թե որո՞ւնն էին այդ մոմերր։
— Աբրահամ աղային աղջիկը օրիորդ Նուրիկ կը կարդվի կոր, աս մոմերն ալ անորն են, ըսավ մարդը բիրտ ձայնով մը։ Ք
Քայքայումը կատարյալ եղավ. դուրս ելավ ծախեց նավակը և հուսահատ կյանք մը սկսավ անցընել. ժամանակեն առաջ ծերացավ, կորաքամակ եղավ, ու քսան տարի ետքը իր Հուսեփ անվանը կրեցին Պապա մակդիրն ալ։ Գործ մը չըրավ ապրելու հահար. ինքզինքը աստուծո հանձնեց ու մարդերուն մօտենալու զգուշացավ, իր թշվառության պաաճառը զանոնք նկատելով։
Այլանդակ փափաք մր ունեցող օր մը. ուզեց ամեն մեռելներու ետևեն երթալ ու իր այս բաղձանքը իրագորխեց հուղարկավորության ամեն թափորներու ետևեն քաշկռտելով ինքզինքը մինչև գերեզմանին մոտ, ու հասնելուն պես սփոփանքի հառաչ մր կարձակեր։ Երբ մեռելներու ջրկիրը մեռավ, Պապա Հուսեփ աղաչեց որ անոր տեղո անցնին իրմե հարմարագույնր կա՝ր։
Ու ձեռքն առավ ջրալից սափորը, մեջքը պլլեց չվանը, ու գավազանին կրթնելով ա՛լ սկսավ մեռեւներուն ետևեն վազել չարշուք ոգիի մը պես։
Իր սովորական տեղը կծկված էր Պապա Հուսեփ երբ սրճարանին դուռը ուժգնորեն բուցվելով՝ խոշոր ձայն մը գոչեց.
— Պապա Հուսեփ է հա՛յտե, մեռել կա…
Այնքան աճապարեց նախկին նավավարը որ ծխափայտը գետին իյնալով երկու կտոր եղավ մեջտեզեն. Հուսեփ տխուր նայվածք մը նետեց իր այդ կործանած գույքին վրա, ու խորունկ հառաչ մ՚արձակեց, հետո, բան մը չեղածի պես, գրեթե հափըշտակեց սափորը, և դուրս նետվեցավ սրճարանեն։
Սովորական հուղարկավորաություններեն չէր. վարդապետ,
