Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Ո՜հ, կարծես թե նե երկնային
Զըվարթուն մ’էր վար իջած`
Լույս սփռելու, սեր բուրելու,
20
Խըռովելու սրտերն այրած։
Այլ չըգիտեմ թե ինչո՞ւ
Կրկին աչերըս հառած`
Իմ թերթիկիս վըրա միշտ`
Սիրտս էր ամրողջ խըռոված։
25
Մինչև մեկ մ’ալ նավաստին
Խռպոտ ձայնով մը գալով մոտ,
Ըսավ. «Հասանք յՅուսկյուտար»
Ալ ի՞նչ նստեր ես դու հոդ»։
Վեր վերցուցի աչերըս,
30
Ոչ ոք տեսի մեջ նավին.
Մինակ էինք երկուքնիս,
Մեկ մ’ես, մեկ մ’ալ... նավաստին:
|
|
