ԱՐՏԱՇԻՐ.- (խորեն կանչելով) Սպանդարատ։
ՍՊԱՆԴԱՐԱՏ.- Պատրաստ եմ հրամանիդ, տեր արքա։
ԱՐՏԱՇՒՐ,- Հետս եկուր։
ԲԱԲԵԼ.- Տեր արքա... Տեր արքա...
ԱՐՏԱՇԻՐ.-(առ Բաբել) Դահլիճին մեջ սպասե:
ԲԱԲԵԼ.- Պիտի դարձնե՞ս ինձ աղջիկս:
ԱՐՏԱՇԻՐ.- Քիչ մը ետքը:
ԲԱԲԵԼ.- Շահանդուխտս, այնպես չէ՞ (պատկերը կը փոխվի:
ՊԱՏԿԵՐ Դ
Պալատին մեկ սրահը.- Խորը դուռ.- Կողմնական սենյակներ.
Տեսիլ Զ
ՀՐԱՉՅԱ և ՇԱՎԱՐՇ
ՀՐԱՉՅԱ.-Դուն աչքովդ տեսար, այնպես չէ՞, Շավարշ։
ՇԱՎԱՐՇ.- Գրեթե, տեր իմ... Ո՛հ, շատ մի հարցաքններ զիս, բավական է ինձ համար այն ցավը, որ այնպիսի բարի տիրուհիե մը զրկվեցա... Ալ պիտի թողում ես այս պալատը, ուր միշտ թագուհվույն ուրվտկանը գրեթե ամեն ատեն աչքիս առջև կանգնած կը տեսնեմ։
ՀՐԱՉՅԱ.- Վերջապես անոք մնացի և գահի մը շուքին տակ կուլամ։
ՇԱՎԱՐՇ.- Եթե կը հաճիս, ես քու քովդ կը մնամ, տեր իմ
և կը ծառայեմ:
