_ Ի՛մ գործը.— իմ գործը կլինի, որ օրիորդ Սալբին յուր հոժարությամբ կընդունի պսակվել ձեզ հետ։
— Ձեր մի այդպիսի աշխատությունը կվարձատրեմ ես երկու հարյուր թումանով և մի թազա ընտիր շալով։
— Թեպետ խիստ սակավ է իմ ծառայության հետ համեմատելով, բայց ձեզ մոտ կորած չէ՛, եթե ոչինչ չտաք, ես դարձյալ շնորհակալ եմ. մնաք բարյավ.
— Տերը ձեզ հետ։
Խաբեբան հեռացավ
Բայց պարոն Աշխարունիի տանում պարոն Արամը և նրա կինը տիկին Սալլաթինը՝ այդպես խոսում էին.
— Պետք է շնորհակալ լինել Սոլոմոն֊բեկին, որ այդպես շուտ դուրս տարավ քույրը մեր վարժարանից,— ասաց պարոն Արամը։
— Արդարև, օձը բույն էր դրած դրախտի մեջ,— պատասխանեց նրա կինը։
— Սոլոմոն-բեկր սկսել է այժմ աշխատել մեր գործի վնասի համար։
— Հուդաները միշտ պակաս չեն աշխարհից...։ Բայց տիրոջ գործը միշտ գնում է առաջ և առաջ... հալածանքները, արգելքները՝ միշտ զորություն են տալիս նրան...։
— Սոլոմոն-բեկր սկզբանե ուներ չար միտք...— ասաց տիկին Սալլաթինը.— և նրա այնպես բարեկամ ա բար մեզ մոտենալը առանց պատճառի չէր:
— Ի՛նչ պատճառ կար։
— Նա սիրում էր Սալբին և միտք ուներ մի հնարքով նրան խլել պարոն Ռուստամի ձեռքից։
— Ա՛... ա՛... ա՛... այդպե՞ս... դա ծիծաղելի է... — բացականչեց պարոն Արամը։ Հանկարծ ներս մտավ պարոն Խոսրով Մելիքզադեն։
— Օրիորդ Սալբին խոստացել է ինձ տալ կարդալու պարոն
Ռուստամի օրագրությունները,— ասաց նա.— այժմ հասկացա, ձեզ մոտ են, կխնդրեմ տալ ինձ։
— Հա , մեզ մոտ են,— պատասխանեց տիկին Սալլաթինը և տվեց նրան թղթերը։
Պարոն Մելիքզադեն առեց թղթերը և անփույթ կերպով թեք ընկավ սոֆայի վրա, սկսավ կարդալ։
— Արդարև, հեղինակը խիստ խոր զգացել է անբախտ այրիի
