տալիս, կերակրում է, հագուստ է տալիս և չէ խնայում, ինչ բանով որ կարող է օգնե: Պետք է ասած, որ այստեղի ժողովուրդը ինքն էլ սաստիկ կարոտության մեջ է, պատերազմի պատճառով այժմ ամեն ինչ թանկացել է։ Բայց գաղթականներին ավելի բժշկական օգնություններ են հարկավոր, քան թե հաց, զանազան հիվանդություններ անխնա կոտորում են։
Գիշերային մութը բոլորովին պատել էր վանքի շրջակայքը։ Աբեղաները քաշվել էին իրանց խուցերը։ Բայց խորհրդավոր երդի ձայնը կրկին լսելի եղավ անտառի խորքից:
«Բլբուլն է հաքել ի հոտին կոշիկ,
Զվարդն կփնտռե սիրով անուշիկ...»։
— Դու այժմ ո՞ւր պիտի գնաս,— հարցրեց վարդապետը Վարդանից, ոտքի կանգնելով։
— Ինքս էլ չգիտեմ...
— Գնանք ինձ մոտ։
— Ես չէի ցանկանա, որ այստեղ ինձ տեսնեին։
— Վանքում այժմ քեզ ոչ ոք չէ կարող ճանաչել։
ԼԹ
Հովհաննես հայր սուրբի կացարանը գտնվում էր Ղազարապատի վերին հարկի սենյակներից մեկի մեջ։ Վարդանը իր ամբողջ մարմնի մեջ մի ցուրտ ղող զգաց, երբ մյուս անգամ ոտ կոխեց վանքի շեմքի վրա։ Տասն տարուց ավելի կլիներ, որ նա հեռացել էր այստեղից։ Այժմ տխուր հանգամանքները կրկին բերեցին նրան այստեղ։ Ի՞նչու աշխարհից անջատված և իրանց անձը աղոթքի ե ճգնության նվիրած հասարակության այդ մենարանը այնպես անախորժ տպավորություն գործեց անբախտ երիտասարդի վրա։ Նա հիշեց իր մանկությունը, այն հիմարություններով լի և դատարկ մանկությունը, որ անցուցել էր այնտեղ։ Նա հիշեց այե մթին անցյալը, որի վրա կրկին նայելը զզվանք և սոսկում էր ազդում նրա մեջ։
Վարդանի ակամա խռովությունը չէր կարող չնշմարել Հովհաննես հայր սուրբը, նա կարեկցաբար հարցրեց.
— Ի՞նչ կա, ի՞նչու այսպես լուռ ես:
