այդ մասին ոչինչ չասաց։ Այդ ինձ շատ զարմացնում էր։ Երևում էր, որ այդ մարդիկ իրանց ծանոթներին և մինչև անգամ մտերիմներին ամեն ինչ հայտնում էին մի որոշ չափով, որքան հարկավոր էր, որ նա գիտենար, իսկ ավելին իրանց մոտ էին պահում։
Այնօր Ասլանը դուրս չեկավ տանից, այլ առանձնացած իր սենյակում, զբաղված էր ինչ-որ գրություններով։ Ես էլ նրան չխանգարելու համար, բոլորովին միայնակ թողեցի, գնացի պարտեզը և քնեցի կանաչ խոտերի վրա, շլորենու ստվերի ներքո։ Երբ զարթնեցի, իսկույն գնացի նրա մոտ։ Նա դեռ նոր էր վերջացրել իր գործը։
Երեկոյան պահուն նա հարցրեց վարպետ Փանոսից․
— Կարծեմ ձեր քաղաքում պետք է լինի մի մուսուլցի հայ վաճառական։
— Երևի խոջա Թորոսի մասին եք հարցնում, որ թումաջի (սաֆիանի) վաճառականություն է անում։
— Այո՛, խոջա Թորոսի մասին։ Ո՞րտեղ կարելի է տեսնել նրան։
— Թեոս ախպոր սրճարանը։ Նա համարյա ամեն երեկո այնտեղ է լինում։ Ի՞նչ կա։
— Ոչինչ։ Նրա անունով հանձնարարական նամակ ունեմ, պետք է խնդրել, որ մի ապահով քարավանի հետ ինձ ճանապարհ դնե դեպի Մուսուլ։
— Այդպես շուտ գնո՞ւմ եք։
— Գուցե մի քանի օրից հետո։ Բայց պետք է նա առաջուց գիտենա, որ ինձ համար գրաստներ վարձե։
Թեոս ախպոր սրճատունը գտնվում էր ոչ թե Այգեստանում, այլ քաղաքում։ Վարպետ Փանոսը ցույց տվեց բոլոր նշանները, թե ո՛ր կողմում, ո՛ր փողոցում, ո՛ր տան մոտ է սրճատունը, և ավելացրեց, եթե մուսուլցի կաշեվաճառը այնտեղ չլինի, բավական է միայն հայտնել սրճանոցի տիրոջը, նա շատ լավ մարդ է, և իսկույն կանչել կտա, որովհետև մուսուլցին նույն սրճատանը կից պանդոկումն է կենում։
— Կկամենայի՞ք, որ ձիաները պատրաստեին։
— Ոչ, ես ոտով կգնամ,— ասաց Ասլանը։
Ավելի լավ չէ՞ լինի, որ թողնեիք առավոտյան։ Գիշերով ով գիտե, ինչ կարող է պատահել։
— Ավելի հարմար է գիշերը։ Միայն ինձ հարկավոր է փոխել հագուստս, որովհետև ես չէի ցանկանա, որ այնպիսի տեղերում, ինչպես են ձեր քաղաքի սրճատները, ինձ ճանաչեին։
