Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Ցած հօքի, ծուռ վիզ պետք է տէրտէրին...
Է՜հ, ատպէս էնը՝ ես տէրտէր կըլամ։
Տէրտէր վօր էղայ, ա՛լ հարցնօղ չիկայ,
Վօ՞վ ու ի՞նչ իմ ես, աղե՞կ կըկարթամ.
Երք-փոխի համար տիրացու խօմ կա՞յ։
Չէ՛, քարն ալ ճաթի ես տէրտէր պիտ լամ:
Ա՛լ տէրտէր էղայ՝ փիլօն կըհաքնիմ,
Ծեռքըս կառնում խաշ ու աւետարան,
Տըղայ ու մեռել կառնում, կըխօթիմ
Մէկին աւազան, մէկին գերեզման։
Ի՞նչ հօրըս ցա՛ւն է մարթ փըսակելը,
Տունօրթնէնք քալել տարին էրկու ժում,
Եա՛ խօստովանցնելը, եա՛ հաղորթելը,
Եա՛ փարատելը տըղոցկանի տուն։
Ի՜նչ կուզիք` ասէ՛ք, տէրտէր ըլալէն
Քեարլը զէնիաթ աշխարքըս չիկայ։
Տայմա մարթ ազատ միւհլիւզ լալէն։
Ամմա ըստակը մէկ-ծարէն կուգայ։
Օխթը փօր, օխթը ճէպ տուն ունեցի՛ր,
Ու փիթուն տարին թաղէ՛ ու կրնքէ՛.
Փօրըտ կըռէ՛ հաց, ստակը ճէպըտ տի՛ր,-
Ատկից ալ թէօյֆէ կեանք մեզի պէ՞տք է։
|
|
