Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Խօսքով խօլօքներ ես շատ տեսիլ իմ,
Վօր վերչը֊վերչը խելքի էկիլ ին։
Հէքիմին մէկը կիրքերը թապլից,
Շպանքա օչխարին պօչն ամուր պըռնից։
Մէկ եազըճի ալ պէթէր ուրախ է,
Վօր շինտը կռէֆիլ, խալէմ կըծախէ։
Մենակ Սիւլիւկն է, վօր ինատ կանէ,
Իմիշ՝ ուսումն է վեր ամեն պանէ...
Խեվ խելքըտ աղեմ, խեղճ Սիւլիւկ աղա,
Վօր մինչի օրըս մընացիր տըղայ.
Հալխը ունեցաւ միւլք, ռիսաք, քառէթ,
Տուն չունիս հարուր ու քառսուն մանէթ։
|
|
