Էջ:Raphael Patkanian, Collected works (II).djvu/20

Միմիայն ինձնից պիտի պակսի սեր:
Եթե դու էլ ես թըշվառ ինձ նըման,
Իմ քաղցր խոսքը կլինի քեզ դարման:
Սըրտիդ խորհուրդը բա՛ց ինձ անկասկած
Ինչու է, ինչու, դեմքըդ այլայլած։

2

Լուսինը դող-դող ամպեր ճեղքելով,
Ինձ պատասխանեց լալագին ձայնով:
«Լըսե`, մուսային պարկեշտ որդեգիր,
(Թե գըլխիս անցքին ես հետաքըրքիր),
Շատ դար դես ու դեն ունայն շըքջելով,
Թեզ միայն գըտա ըզգայուն հոդվով։
Թայց մինչև այսօր չի գըտա ոչ ոք,
Որ իմ տխրության տաներ քիչ մի հոգ:
Ոչ ոք չը խըլց դարդը իմ սըրտից,
Շատ դար ինձ ոչ ոք չեղավ կարեկից:
Շատ դար եմ պահել մայրապութ խնամով
Օտարի գաղտնին սըրտիս մեջ: բայց ով
Մի օր բարձրացուց աչքերը երկին
Ու կարեկցաբար հարցուց—«ո՛վ լուսին,
Ինչո՞ւ ես տըխուր, գունաթափ դիմոք,
Ի՞նչ ցավ է սըրտումդ, ի՞նչ վիշտ, ինչ մորմոքոյ)
Գոհ եմ, գոհ քեզնից, պարկեշտ բանաստեղծ,
Ինձ ըսփոփեցին քոլ խոսքերն անկեղծ,
Ինձ՝ որ համաշխարհ կարծում է անբան,
Միայն քեզ համար կբացվի իմ բերան,
Թու անուշ խոսքին և ես փոխար են
Կըպատմեմ, ինչ որ անցավ իմ գըլխեն։
Դու այն կըպատմես թանիվ ներդաշնակ,
Հետնորդք կը հյուսեն քեզ դափնյա պըսակ:
Թո՛ղ քեղ խուժանը ատե, անարգե,
Նաև այդ անվան քոլ շուք ու փառք է:
Ի՞նչ սեր ես խընդրում մարդկության ցեղից,
Ե՛րբ վարդ է քաղվել տատասկոտ տեղից,
Սերը նըմանից պետք է պահանջել։