Էջ:Raphael Patkanian, Collected works (II).djvu/208

Իրեքում ժումն ալ վօր փատը խածից,
Պերանին աղուն ալայը պարպից.
Եփօր վախնալու պան չունէր օցը,
Չէր կըրնալ զիան տալ նա մարթոցը,
Ան ատէն աշուխն կօլօխէն պըռնից,
Մահլայի տըղոց առչեվը թապլից.
Չարխատա տղաքն ալ վեր֊վեր ցաթկելէն,
էկան, պըռնեցին ատ օցին պոչէն,
Կանչ ու խունտումով մէյտան տեղ տարին,
Ու սաղ օր իրենց էկլէնճէ արին։

Շառլաթան Աղա, մեծ իւմէտ ունիմ,
Վօր մէկ օր քեզի էկլէնճէ տեսնիմ
Ան հալխին, վօրին տուն մինչ աս օրը
Օցի խրատներով լըցիլ իս փօրը.
Հինութվայ խօսքը միտքէտ չի հանիս-
«Միշտ ան կըհնձիս, ինչ վօր կըցանիս»։