Էջ:Raphael Patkanian, Collected works (II).djvu/301

Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Այս էջը հաստատված է

«Ի՞նչ կըկամենաս, ծերուկ պատվական»:
Ծերունին տըվեց նորան պատասխան.
«Պառավ-քավթառրս խիստ է բարկացած,
Որ մինչև օրս գեղջուկ է մնացած,
Բայց այսպես մընալ չուզե մեկ վայրկյան,
Եվ կուզե լինել կին ազնըվական»:
Ձըկնիկը ծերին տրվեց պատասխան.
«Մի՛ տխրիլ-տրտմիլ, ծերուկ պատվական.
Միամիտ սըրտով դեպի տուն գընա,
Կինըդ այդ բաղդին ալ կարժանանա»։
Ծերուկը իսկույն դեպի տուն գընաց
Ու իր աչքերուն նա չի հավատաց.
Առջևը տեսավ փառահեղ տունը,
Պատշգամբի վրա կանգնած խաթունը,
Սամուրե բաճկոն ուներ նա հագին,
Գլխուն դիպակե գըտակ թանկագին,
Վիզին մարգարտյա մանյակ էր կախած,
Ոսկի մատնիներ մատներին հագած,
Ոտքերին կարմիր թանգ ոտնամաններ,
Առջևը շարած հըլու ծառաներ,
Պառավը նոցա մեջը ման կուգար,
Սաստով ու ծեծով հրամաններ կուտար:
Ծերուկը դող-դող ասաց իր կընկան.
«Բա՜րև քեզ, խաթուն իմ ազնըվական,
Կարծեմ որ այժմ երջանիկ ես դու»։
Կինն չուզաց անգամ վըրան նայելու։
Նորա ծառաներն շտապով վազեցին,
Աղբյուս մաքրելու ախոռ քրշեցին։

Կես ամսըվա չափ հազիվ թե անցավ,
Մեր պառավ կինը նորեն կատղեցավ,
Նորեն ծերուկին առջևը կանչեց
Ու ձըկնիկի քով երթալ հըրամայեց.
«Շո՛ւտ գընա, ասա՛ դու ոսկի ձըկան,
Որ չուզեմ մընալ սոսկ ազնըվական,
Կամ սովորական մեկ իշխանուհի,