N 3 95 Ուստի, հագավ ֆարաջա, աջ ձեռն առավ գավազան, N 3 96 Տերողորմյան ձախ ձեռին՝ այսպես մըտավ Հայաստան։ ԿՀԱ 96 Տերողորմյան ձախ ձեռքում՝ այսպես մըտավ Հայաստան։ N 3, ԿՀԱ 97 Սա յուր ճերմակ մազերով ու բնությամբըն խոնարհ, N 3 103 Իսկ Մըրուսը ի՞նչ արավ։ Նա յուր խոսքը կատարեց, N 3, ԿՀԱ 114 Այնոր համար, որ մեր մեջ Մըրուս-դևը հայտնեցավ։
ՀՐԱՇՔ
(Պատմական ավանդություն)
(էջ 47)
Ինքնագիրը չի պահպանվել։ Գրության թվականն անհայտ է։ Հիմք է ընդունված առաջին տպագրության թվականը։ Առաջին անգամ տպագրվել է` Փ, 1879 թ., N 1 և ապա՝ ՌՊԵ 1, էջ 165։ Փ 26 Այլ ճամփու վըրա նա տըկարացավ, Փ 32 Եվ այն նամակը աջի մեջ դըրած։
ԾԱՂԿԱՁՈՐ
(Ավանդություն)
(էջ 49)
Պահպանվել է մեկ ինքնագիր` ՌՊֆ, X 136, էջ 10բ, անվերնագիր։ ՌՊֆ֊ում (N 150, էջ 6բ-7բ) պահպանվել է նույնի ռուսերեն թարդմանությունը` կատարված Դ. Դ. Պաշրյովի կողմից։ Թարգմանությունը պարունակող տետրի աոաջին էջի վրա հեղինակի ձեռքով գրված է` «Ի հիշատակ անկեղծ բարեկամության օրիորդ Մարիամին` բնագրի խոնարհ հեղինակեն, 1889, 11,IX, նոր֊Նախիջևան»։ Բանաստեղծությունը գրված պետք է լինի 1879 թվականին դեպի Հայաստան կատարած ուղևորության Ժամանակ` Ծաղկաձորում։ Առաջին անգամ տպագրվել է` Փ, 1880, N 5, էջ 129 —130, հեղինակի հետևյալ ծանոթությամբ. «Ծաղկաձոր, որ այժմ տաճկաց Լեզվով Դարաշիշակ է ասվում, գեղեցիկ Հայաստանի ամենագեղեցիկ տեղն է, որին այս օրվա օրս, ցավելով պետք է ասել, մարդկային ազգի մրուրն է տիրապետել»։ Այնուհետև տեղ է գտել` ԳՔԲ II, էջ 162-164, ՌՊԵ I, էջ 189 — 190։
|
