Էջ:Raphael Patkanian, Collected works (II).djvu/56

ՄԵԾԱՏՈՒՆԸ

Գիտեի մարդոց կասկած պիտ շարժեր,
Թե որ իմ հային ցույց տայի ջոկ սեր
Ուստի՝ անտարբեր մընացի դեպ հայն,
Փառքիս ասպարեզն եղավ մեծ ու լայն...
Պատերազմի մեջ քաջ հանդիսացա,
Բարձրագույն պատվի ես արժանացա,
Սոսկ ազնիվ էի..այժմ եմ իշխան,
Մի՞թե մի դրախտի չարժե այսչափ բան.
Ասածներուս մեջ մի հովտ սուտ շխկա,
Թագավորներուն կանչում եմ վըկա...

ՍՈԻՐՐ ԳՐԻԳՈՐ

(Տրտմած)

Եթե թագավորք են քու բարեկամ,
Նոքա էլ լինին թող քեզ օգնական.
Իսկ ես լոկ նոցա կուտամ օգնություն,
Որք ցուցին հային իմ կարեկցություն.
Ի՞նչ փույթ, որ ասեն Գրիգոր անտենում
Էլ մինչև անգամ յուր ազգն է սիրում

Փակվեցավ ատյանն, ու սուրբ Գրիգոր
Մըտավ ադին-դրախտ մենակ, գլխիկոր։