Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Պօյըտ ու պօսըտ՝ սէլվի ու չինար,
Ինքըտ տեսօք իս` ատ կիտէ աշխար։
Դէմքիտ նայօղը՝ քեզի կըկիտնա
Կիտուն, իմաստուն մէկ փիլիսոփայ։
Ինչպէս վօր կասնը՝ մընա՛ բավական,
Չիլա վօր խելքիտ զօռ տաս, սիրական...
Ու եփօր մըտնուս մէկ ժողովի մէչ,
Լուզուտ պերանէտ չի հանիս տուն հէչ։
Ամա իմ խրատըս տուն չի լըսեցիր,
Խելք ու պերանիտ վի՛րա զօռ տըվիր։
Լըփըռտան լուզուտ պացից քու հօքին,
Էրեվցաւ մուր, աղտ, չամուռ մեր աչքին։
Լըփըռտան լուզուտ քու սիրտը պացից,
Քու սիրտը էրված էր չար նախանձից։
Ամա եփ ծեռքըտ տուն խալէմ առիր,
Ա՜խ, ալայ-մալայ քեզ ճառէզ արիր։
Ա՜խ, ինչո՞ւ, ինչո՞ւ ինծ չի լսեցիր,
Լըփըռտան լեզւովտ քեզի մատնեցիր։
|
|
