Ուրիշ մը՝
— Տասնըհինգ երկվայրկեան, Սիրանո՛ւշ։
Ու քանի երկվայրկեանները կը յառաջանային, իմ անձկութիւնս կը մեծնար, ու սիրտս կը տրոփէր այդ զարմանալի համբոյրին համար։ Կ՚ուզէի մտածել ու չէի կրնար, մինչդէռ միւսները կը կրկնէին անընդհատ.
— Տասը երկվայրկեան, հինգ երկվայրկեան։
Նայեցայ Սուրէնին տժգոյն դէմքին ու նկատեցի, որ տակաւին կը նայի իր երկարացօղուն եւ շնորհալի շուշանին։ Յանկարծ տեսայ խոշոր տառերով գրուած բառ մը.
— Սար-ունի,— ճչացի խեդդուկ ու զգացի, որ կը դողամ։
Ընկերուհի մը յափշտակեց Սուրէնին թուղթը, ու բոլորը ըսին, որ թղթին վրայ կարդացի բառը։ Ուրախ ու անորոշ աղմուկ մը փրթաւ։ Բոլորը կ՚ըսէին, թէ չէի կրցած պատասխանել երկրորդ հարցումին ու թէ պարտաւոր էի ձախ կողմիս երիտասարդին համբոյր մը տալ։ Զգացի, որ կը տժգունիմ։ Կը նայէի գետին, ու սիրտս կը զարնէր արագութեամբ։ Ռնգունքներս կը դողդղային, եւ ինծի կը թուէր, թէ թարթիչներս կը փակուին տժգոյն հպումին տակ։ Բոլորը կը նայէին ինծի ու Սուրէնին։ Ես կ՚ուզէի բարձրանալ ու փախչիլ, բայց չէի կրնար։ Կ՚ուզէի ճչալ՝ «չե՛մ կրնար, չե՛մ կրնար», բայց շրթներս կը դողդղային, ու բառերը կը փախչէին մտքէս։
— Շո՛ւտ, շո՛ւտ,— կը պոռային բոլորը ուրախ ու աղմուկով։
Ձիւնը դադրած էր, ու բարակ հով մը կը շարժէր ծառերուն ճիւղերը ու կը խաղար Սուրէնին սեւ ու վայելուչ մազերուն հետ։ Ես զգացի, որ Սուրէնը բարձրացաւ։ Զգացի իր տաք ու սպիտակ ձեռքը ձեռքիս վրայ ու իր դողդոջուն ու քաղցր ձայնը, որ կ՚ըսէր.
— Ստեղանիներուն վրայ երբ կը նուագէք, Ձեր մատները կը նմանին խոշոր ու սպիտակ շուշանի մը հինգ թերթերուն։ Ես պիտի նախընտրէի համբուրել Ձեր մատները, օրիո՛րդ, առ ի երախտագիտութիւն յուզումի բոլոր պահերուն, զոր Ձեր նուագը պատճառած է ինծի։
Ձայնը թուեցաւ թէ պիտի խեղդուի հոդ, բայց շարունակեց տրտում.
— Եթէ միայն թոյլ տայիք...
— Կրնաք,— ըսի հեղձամղձուկ ու զգացի, որ անծանօթ ու հեշտագին սարսուռ մը կը քալէ մարմինէս։
Նայեցայ անոր սիրուն գլուխին, ու անոր շրթները այրող վէրքի մը պէս ցաւառիթ էին մատներուս վրայ։
Երբ բարձրացանք, տժգոյն արեգակ մը իր վախճանին կ՚երթար ծառերուն ետին։
Սարունիին հետ գացինք տեսնելու «Հարսանեկան քայլերգը»։ Թատրոնի սանդուխներէն իջած ատեննիս տեսայ Սուրէնը, որ անմիջապէս աչքերը կախեց գետին, քայլերը արագացուց ու պահուեցաւ մարմարեայ սիւնի մը ետին։ Հագած էր նորէն ռուսական ուսանողական սեւ շապիկ ու մինակ էր։ Սարունին կանչեց զայն, ու միասին առաջացանք ինքնաշարժ մը փորձելու համար։ Տժգոյն էր սովորականին պէս ու թեւին տակ գիրք մը ունէր։
— Ի՞նչ կը կարդաք, Պարո՛ն Սարգիսեան,— հարցուցի նայելով աչքերուն։
Գիրքը երկարեց ինծի։ Քօլէթի «Սիրեցեալ»ն էր։
— Օ՜, նորէ՞ն Քօլէթ,— ըսի ու անմիջապէս զգացի սխալս, բայց ուշ էր արդէն։
Ան կը նայէր ինծի ու չէր հասկնար, թէ ուրկէ կրնայի գիտնալ, թէ ինք յաճախ Քօլէթ կը կարդայ։
