— Այ ղոչաղ, լավ ճառ ասել գիտես հա՛ա, բարեկամ,— բացականչեց միրքավորը։
Ռուստամն յուր աչքերը չէր հեռացնում Սեյրանի երեսից։
Սեյրանը շարունակեց։
— Աղա թամադա, ինչպես հրամայիցիր, ես էլ խնդրում եմ աստծուց, որ նա Ռուստամին պարգևի մի լավ ղոչաղ տղա զավակ։ Մաղթում եմ, որ այդ տղան լինի յուր նման շնորհքով, աշխատող և… քաջ…
— Ամեն, ամեն, տեր աստված,— կրկին բացականչեցին Շամախուց նոր եկածները։
— Վարդապետի լեզու ունի,— մեջ մտավ անմորուս առևտրականը,որ ամենից քիչ էր խոսում։
— Սարգիս վարպետի աշակերտ կասեն դրան հա, լավ ճանաչեցեք,— ավելացրեց միրքավոր երիտասարդը։— Հըմ, Սեյրան, էլ ասելիք ունի՞ս, ասա։
Սեյրանը շրթունքները կրծոտեց և ձեռը ավելի ամուր սեղմեց դաշույնի կոթին։ Ռուստամի զննող հայացքը բևեռված էր նրա վրա։
— Տա աստված, որ Ռուստամի տղան աչքունքով էլ,երեսով էլ իրան պես լինի, որովհետև…
— Հը՛մ,— բացականչեց անհամբերությամբ միրքավորը։
— Հը՛մ,— արտասանեց անգիտակցաբար Ռուստամը։
— Որովհետև… որովհետև… նահլաթ քեզ չար սատանա։
— Որովհետև գինին շատ զոռ է անում գլխիդ,–միջամտեց կրկին անմիրուք առևտրականը։
— Թողեք, թողեք, վերջացնի,— հրամայեց միրքավորը։
— Որովհետև ես գիտեմ, որ Ռուստամի տղան, հաստատ գիտեմ, որ նա… նահլաթ չար սատանին։
— Հը՛մ,— շեշտեց միրքավորը։
— Հը՛մ,— կրկին արտասանեց Ռուստամը։
— Կարճ կապիր,— ավելացրեց միրքավորը։
— Որ Ռուստամի տղան կամ աղջիկը (այդ աստված է իմանում), որ պիտի շուտով ծնվի…
— Չէ՛, շատ է երկարացնում։
— Որ պիտի շուտով ծնվի, չէ թե իրան՝ Ռուստամին
