սկսեցին ծափահարել նորափեսայի մեծ քրոջը, որ, մեջտեղ ընկած պարում էր, «մինթանայի» փեշերն օդի մեջ ֆրֆրացնելով։
— Ասում են, որ է՛հ... սկսեց դարձյալ Սևիկ Մարգարիտը և խոսքն իսկույն կուլ տվեց...
— Ի՞նչ են ասում, ի՞նչ են ասում։
— Ես ինչ գիտեմ, մեղքը ասողի վզին, ասում են, որ Սոնայի այս տեղը դրուստ չէ...
Նա մատով խփեց ճակատին։
— Ախար, ես էլ ասում եմ, մի բան պետք է լինի, մի բան պետք է լինի...
— Իսկի խելք չկա էէ՜, իսկի։
Մի քանի վայրկյան ամենը հեգնաբար և ցավակցությամբ նայեցին նորահարսի կողմը։
— Բաս ասա «չորաթան» Զառնիչանի աչքը լույս էլի, խոմ աշխարհը տակնուվրա կանի, եթե հարսի խելքը տեղը չի,— ասաց Բարղամանց Մարջանը։
— Աստված ազատի նրա ձեռից, սաթայել է,— ավելացրեց խորամանկ Հռուսիկը։
— Պակասը նրա մեծ հարսն է՞, Գյուլնազը,— մեջ մտավ Միսկարանց Զառվարդը — կուտեն խեղճին, կուտեն։
— Է՜հ, ինչ եք խոսում, չեմ իմանում, գիժը գժին կգտնի էլի,— խոսեց դարձյալ սևիկ Մարգարիտը.— իրանց Դանելը խոմ նրանից լավ չի։
— Հա, լավ ասացիր, Դանելը այսօր խնամի է։ Տեսա՞ր, ինչպես ժամից գալիս մաշալա էր պահել հարսի առաջ, ուրախ-ուրախ թռչկոտում էր ու հուռա, հուռա կանչում։
— Ընկեր է գտել...
Արդարև, եթե կար այդ երեկո պայտագործից հետո մի մարդ, որ ամբողջ հոգով ուրախ էր — դա խենթն էր։ Հակառակ իր ազգականների ցանկության, նա ոչ միայն հարսանիքի հանդեսին մասնակցեց, այլև ինքն իրանից կարգադրություններ էր անում։ Նա ընթանում էր ամենից առաջ, ճանապարհ բանալով նորապսակների համար, երգելով, պարելով և զուռնաչիներին զանազան եղանակներ պատվիրելով։ Այժմ ոտաբաց, գլխաբաց չէր և ոչ էլ կեղտոտ ու
