Սուսանը լուռ էր։
— Ականջներումդ բամբակ կա՞։
— Հը՞մ։
— Չոոռ։
— Չոռ ու զխկում, ի՜նչ ես ասում։
— Ասում եմ, դեն դիր այդ զահրումարը, մի քիչ հանգստանանք, մատնեքս մաշվեցին, մի քիչ խոսենք էլի։
— Չեմ իմանում, ի՞նչ պիտի խոսենք,— ասաց Սուսանը հառաչելով։
— Մին այդ սատանի տոտերը կորցրու դեն, հետո կասեմ ինչ խոսենք։
Այս ասելով, Սուսամբարը Սուսանի ձեռից խլեց թոռի ղաղգյահը և մի կողմը դրավ։
— Ո՜ւֆ, ու՜ֆ, տեր աստված,— արձակեց մի խորը հառաչանք յուր կրծքից Սուսանը, երկայն մազերը ուսերի վրա ուղղելով և գլխի ճութղին առաջ քաշելով։
— Էլ ինչ ուֆ, հոգիներս դուրս եկավ, մի քիչ խոսիր, որ սիրտներս բացվին։
— Խոսքս էլ է պրծել, զրույցս էլ։
— Էլի ո՜վ է էշիդ կաղ ասել,— հարցրեց Սուսամբարը։
— Մի՞տդ է, Սուսամբար, երկրաշարժի օրը։
— Հա։
— Այ գիդի օրեր հաա՛։
— Խե՞ր լինի, ի՞նչ է պատահել, որ ախ ես քաշում։
— Մի՞տդ է, ինչպես ես ու կուժ ծախողանց Սեյրանը մնացինք հողի տակ։
— Ինչպես այս օրվա արեգակը։
— Բախտավոր էին այն օրերը։
Սուսանը կրկին հառաչեց։
— Դու Էլ լավ օրի ես երանի տալի, հողի տակ մնալը չեմ իմանում ինչ բախտ է։
— Ես հողի տակ մնալուն չեմ կարոտում։
— Բա՞ս։
— Այն օրերին, երբ որ մենք ոտաբաց, գլխաբաց, ինչ֊տեղ որ ուզում էինք, այնտեղ էինք վազում։
— Երբ որ էլ ուզում էր Սուսանը, կում ծախողանց
