Էջ:Shirvanzade, Collection works, vol. 1.djvu/52

Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Այս էջը սրբագրված է

Սուսանը լուռ էր։


— Ականջներումդ բամբակ կա՞։


— Հը՞մ։


— Չոոռ։


— Չոռ ու զխկում, ի՜նչ ես ասում։


— Ասում եմ, դեն դիր այդ զահրումարը, մի քիչ հանգստանանք, մատնեքս մաշվեցին, մի քիչ խոսենք էլի։


— Չեմ իմանում, ի՞նչ պիտի խոսենք,— ասաց Սուսանը հառաչելով։


— Մին այդ սատանի տոտերը կորցրու դեն, հետո կասեմ ինչ խոսենք։


Այս ասելով, Սուսամբարը Սուսանի ձեռից խլեց թոռի ղաղգյահը և մի կողմը դրավ։


— Ո՜ւֆ, ու՜ֆ, տեր աստված,— արձակեց մի խորը հառաչանք յուր կրծքից Սուսանը, երկայն մազերը ուսերի վրա ուղղելով և գլխի ճութղին առաջ քաշելով։


— Էլ ինչ ուֆ, հոգիներս դուրս եկավ, մի քիչ խոսիր, որ սիրտներս բացվին։


— Խոսքս էլ է պրծել, զրույցս էլ։


— Էլի ո՜վ է էշիդ կաղ ասել,— հարցրեց Սուսամբարը։


— Մի՞տդ է, Սուսամբար, երկրաշարժի օրը։


— Հա։


— Այ գիդի օրեր հաա՛։


— Խե՞ր լինի, ի՞նչ է պատահել, որ ախ ես քաշում։


— Մի՞տդ է, ինչպես ես ու կուժ ծախողանց Սեյրանը մնացինք հողի տակ։


— Ինչպես այս օրվա արեգակը։


— Բախտավոր էին այն օրերը։


Սուսանը կրկին հառաչեց։


— Դու Էլ լավ օրի ես երանի տալի, հողի տակ մնալը չեմ իմանում ինչ բախտ է։


— Ես հողի տակ մնալուն չեմ կարոտում։


— Բա՞ս։


— Այն օրերին, երբ որ մենք ոտաբաց, գլխաբաց, ինչ֊տեղ որ ուզում էինք, այնտեղ էինք վազում։


— Երբ որ էլ ուզում էր Սուսանը, կում ծախողանց