թե ինչ է, նամուսս մաքուր պահեմ, նա էլ Սեյրանի ու Սուսանի պես լակոտները կեղտոտում են։ Բաս թու էս բեղերիս, ես իսկի տղամարդ չեմ։
— Ի՞նչ անեմ, Բարխուդար ջան, ի՞նչպես անեմ, որ չեմ կարողանում օգնել,— խոսեց վերջապես Հայրապետը դողդոջուն ձայնով։
— Ինչ անեեե՛ս, այ ինչ արա։ Տար այս զարհրումարը հենց էս գիշեր մոխիր արա ու տղիդ աչքերը ածիր։
Այս ասելով, Բարխուդարը արխալուղի գրպանից դուրս հանեց մի բաց ծրար և շպրտեց հարևանի վրա։ Երբ ծրարն ընկավ Հայրապետի առջև, նա սարսափած հետ քաշվեց, մի քանի վայրկյան ապշած նայեց թղթերին, ինչպես մի մարդ, որ դաշտում զբոսնելիս հանկարծ յուր ոտի տակ տեսնում է օձ։ Վերջապես, նա զգուշությամբ, դողդոջուն ձեռը մեկնեց դեպի ծրարը, կարծես, վախենալով, որ նա պիտի կծի յուր ձեռը։ Ցուցամատի և բութ մատի ծայրերով բարձրացրեց գետնից ծրարը, մոտեցրեց ճրագին և հոնքերը վեր քաշելով, սկսեց զննել, երբեմն հարցական հայացքներ ձգելով Բարխուդարի երեսին։
— Կզարմանաս բաս չե՛ս զարմանալ, կե՛ր քո տնկած ծառի պտուղը կե՛ր…
— Դա, դա, Բшրխnւդшր, դա ախար, փիեե է նահլաթ քեզ չար սատանա,— մրմնջաց Հայրապետը շարունակելով նայել ծրարին։
— Չես իմանում, խեղճ մարդ, բարովագիր է քեզ վրա, Մոսկովից տղադ է գրում առևտուրի մասին,— պատասխանեց Բարխուդարը, հեգնորեն ժպտալով։ Հայրապետը սփրթնած շարունակում էր նամակը շուռ ու մուռ տալ։
— Էն թուղթը, որի վրա Ավետարանի սուրբ խոսքերն են գրվել, էսօրվա օրը աշխարհը էնքան փուչացել է, որ Սեյրանի նման լրբերը էդպես կեղտոտում են։ Կարդա ու ձեռդ կրծքիդ քսիր, բախտավոր մարդ։
— Չորանամ ես, թե որ մի բան հասկանում եմ էս թղթից։
— Կանչի՛ր, կանչի՛ր էն լակոտին ու թող ինքը կարդա։
