Է մանվածասլատ բառերի սւնիմւսւոո կուտակումից և ձղտում է յուրաքանչյուր բառին տալ իմաստ և զգացում, նույնպես և Աբելյանը յուր ամեն մի ժեստին տալիս է իմաստ և զգացում։ Նա այն ժոնոչյորներից չէ, որոնք մտքերի և իգեաների աղքատությունը և զգացումների կեղծությունը, մի խոսքով՝ ստեղծագործական տաղանդի բացակայությունը, պարսկական դարվիշների պես, քողավորում են փքուն բառերով, մանվածապատ դարձվածներով, գոռում-գոչյուններով, կուրծք ծեծելով և խելագարի ոստումներով։ Աբելյանը գրավիչ է յուր խաղի ներքին հարստությամբ, իդեայով, ինչպես տաղանդավոր բանաստեղծը՝ յուր գաղափարների խորությամբ, և ոչ արտաքին ծամածռություններով և գեղեցիկ բառերի անտեղի կուտակումներով։
Յուր քսանհինգամյա գործունեության ընթացքում Աբելյանը վերաստեղծել է բեմի վրա տիպերի և բովանդակությունների մի երկայն շարք, որոնց մի մասը համամարդկային է, օր.՝ Շեքսպիրի Օթելլոն, Վենետիկի վաճառականը, Շիլլերի Կարլոսը, Ֆրանցը, Ֆերգինանգը, Իբսենի Շտոկմանը, Հյուգոյի էռնանին և այլն։ Նա գնահատված է ռուս մամուլից՝ իբրև առաջնակարգ դերասան, որ այժմ չունի հավասարը հայ բեմի վրա։
Ահա այսպիսի մի թատրոնական գործչի հոբելյանն է կատարվել Թիֆլիսում արժանավայել կերպով։
ՀԱՅԿԱԿԱՆ ԹԱՏՐՈՆ
(Մի առաջարկ)
Թիֆլիսի լրագրներում կարդացի, որ Հայ Դրամատիկական ընկերությունը հայկական բեմի հիսնամյակի առիթով հանգանակություն է բաց արել՝ սեփական թատրոն կառուցելու նպատակով։
Թույլ եմ տալիս ինձ այս մասին մի քանի դիտողություններ անել։
Անկասկած հարդելի ընկերության նպատակը գովելի է
