— Դրամա՞,— կրկնեց Միքայելը, կարծես, ուրախանալով,— այժմ քաղաքում մի դրամատիկական խումբ կա։ Այսօր մի լավ դերասանուհու բենեֆիսն է, ինչ-որ նոր դրամա են խաղալու, հա՛, Նորա, Նորա…
— Նո՛րան կարդացել եմ, կկամենայի տեսնել…
— Շատ գեղեցիկ… Թույլ տվեք ձեզ հրավիրել թատրոն…
— Շնորհակալ եմ… Հորս մենակ թողնել չեմ կարող…
— Ի՞նչ կլինի, որ մի երեկո թողնեք։
— Ո՛չ, չեմ կարող, չեմ կարող…
— Օրիորդ, դուք այդքան երիտասարդ, գեղեցիկ և տանը փակված, աններելի է ձեր ծնողներին…
Շուշանիկը զգաց, որ երիտասարդն արդեն սկսում է համարձակ դառնալ, ուստի բարվոք համարեց լռել։
— Թատրոնից անմիջապես ձեզ կուղարկեմ տուն,— ասաց Միքայելը,— այնպես որ ձեր հայրն ընդամենը երեք-չորս ժամ կմնա առանց ձեզ։
— Ո՛չ, ո՛չ, այդ անկարելի է։ Ես առանց իմ հորեղբոր ոչ մի տեղ չեմ գնում։
— Կարծես, նրան տանելը դժվար է, օթյակ կվերցնեմ…
— Սպասեցե՛ք, այդ ի՞նչ է, մենք, կարծես, գյուղից դուրս եկանք։ Մենք ո՞ւր ենք գնում, պարոն Ալիմյան։
— Զբոսնում ենք…
— Զբոսնում ենք,— կրկնեց Շուշանիկը շրթունքները կրծոտելով,— իսկ հա՞յրս… ներողություն, պարոն Ալիմյան, հորս ճաշ տալու ժամանակն է, ես իրավունք չունեմ զբոսնելու…
— Օրիորդ, կարծես դուք ինձ հրեշ եք համարում։
— Ինչո՞ւ, ո՞վ ասաց, հրեշ չեք, բայց…
— Բայց և մարդ էլ չեմ, ուզում եք ասել, երևի…— լրացրեց Միքայելը, ծիծաղելով։
— Ես այդ չէի ուզում ասել…
— Ուրեմն ինչո՞ւ եք ինձանից վախենում։
Շուշանիկի ինքնասիրությունը վիրավորվեց։
— Ե՞ս եմ վախենում ձեզանից,— գոչեց համեստ
