Jump to content

Էջ:Shirvanzade, Collection works, vol. 3.djvu/195

Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Այս էջը հաստատված է

Ալեքսեյ Իվանովիչը արտասանեց.

— Վայրենի Ասիա։

Արշակը գոռաց.

— Ես այդ Հաբեթյանին կսպանեմ։ Ես կպաշտպանեմ Ալիմյանների պատիվը։

Քյազիմ-բեգը, թևից բռնելով, չթողեց նրան դուրս վազելու։

Միքայելը պահանջում էր, որ ընկերները գնան և հենց այս րոպեին Գրիշային մենամարտության կանչեն։

— Դու երբեք չես մենամարտիլ,— ասաց Սմբատը գրական եղանակով և, դառնալով հյուրերին խնդրեց հանգիստ թողնել Միքայելին։

Ամբողջ երեկոն Ալիմյան ընտանիքն անցկացրեց հուզված և գրգռված։ Այրին անընդհատ լալիս էր։

XVII

Առավոտը կանուխ Սմբատը մտավ եղբոր սենյակը։ Հակառակ սովորականին, Միքայելն արդեն զարթնել էր։ Գիշերն անց էր կացրել գրեթե անքուն։

— Ի՞նչ ես ուզում ինձանից,— գոչեց նա, եղբորը տեսնելով։

Սմբատը նայեց նրա բորբոքված աչքերին և հանդարտ նստեց աթոռի վրա:

— Ես եկել եմ մոտդ ոչ իբրև եղբայր, այլ իբրև ընկեր, բարեկամ,— ասաց նա,— աղաչում եմ, ասա. ի՛նչ է պատահել քո և Գրիգոր Հաբեթյանի մեջ։ Անկարելի է, որ պատճառը չնչին լինի...

— Դու ինձ օգնել չես կարող, ինչո՞ւ պատմեմ։

— Ուրեմն գործն այդքան բա՞րդ է։

— Թո՛ղ ինձ հանգիստ, աստված սիրես։

Սմբատը մի ծխախոտ վառեց և սկսեց ծխել, ինչ-որ խորհելով։

Միքայելն անց ու դարձ էր անում, ձեռները վարտիքի գրպանները դրած։