տասնուվեց տարեկան մի պատանի սփրթնած, խելագարի աչքերով։
— Արզաս, Արզաս,— գոչում էր Ալեքսեյ Իվանովիչը, հազիվ կարողանալով պահել կատաղած Արշակին, որ ուզում էր շշի հետևից ափսեն ուղղել հակառակորդի ճակատին։ — Արզաս, դու գինով ապականեցիր շապիկդ, հանդարտվի՛ր, այդ վայրենին ուժեղ է, այսպես ասած․․․
Իրարանցումը սաստկացավ։ Հաղթանդամի վրա հարձակվեցին բոլոր սպասավորները, բռնեցին և ուժով քաշեցին դեպի դուրս։ Դռների մեջ ուժգին թափով ազատվեց նրանց ձեռներից և հարձակվեց պատանու վրա։ Աստված գիտե, թե հարվածն ինչ դրության կհասցներ Արշակին, եթե նրա հասակը վիթխարու բարձրացրած ձեռից ցած չլիներ։ Վիթխարին սեփական հարվածի ուժգնությունից մի պտույտ գործեց և երեսնիվայր փռվեց հատակի վրա։ Մոտ տասը հոգի հազիվ կարողացան նրան ուժով դուրս տանել և հանձնել ոստիկաններին։
Հյուրանոցի տերը ցավակցություն հայտնեց Ալիմյաններին։
Սմբատն անցավ կից սենյակը և, ընկղմվելով գահավորակի վրա, արտասանեց.
— Այս ի՞նշ է նշանակում։
— Այդ նշանակում է, որ հիմա իմ փոխարեն քեզ պետք է խրատել,— պատասխանեց Արշակը, որ անմիջապես նրա հետ մտավ նույն սենյակը, դռները հետևից ծածկելով։
— Աա, այդ դու՞ ես, շառլատան։ Կորի՛ր այստեղից․ քեզ ո՞վ խնդրեց ինձ պաշտպանել, գլխիցդ մեծ բաներ ես բռնում, կորի՛ր...
— Իսկի էլ գլխիցս մեծ բաներ չեմ բռնում։ Ես պաշտպանեցի Ալիմովների պատիվը։ Ես ոչ քեզ պես փիլիսոփա եմ, ոչ Միքայելի պես վախկոտ, իմ երակների մեջ իսկական արյուն է հոսում, հարցրո՛ւ Ալեքսեյ Իվանովիչից...
Սմբատը նայեց նրա երեսին, լռեց։ Պատանու անկեղծ հուզմունքը նրան մեղմացրեց. չէ՞ որ, իրավ, իր եղբորն
