տասնուվեց տարեկան մի պատանի սփրթնած, խելագարի աչքերով։
— Արզաս, Արզաս,— գոչում էր Ալեքսեյ Իվանովիչը, հազիվ կարողանալով պահել կատաղած Արշակին, որ ուզում էր շշի հետևից ափսեն ուղղել հակառակորդի ճակատին։— Արզաս, դու գինով ապականեցիր շապիկդ, հանդարտվի՛ր, այդ վայրենին ուժեղ է, այսպես ասած…
Իրարանցումը սաստկացավ։ Հաղթանդամի վրա հարձակվեցին բոլոր սպասավորները, բռնեցին և ուժով քաշեցին դեպի դուրս։ Դռների մեջ ուժգին թափով ազատվեց նրանց ձեռներից և հարձակվեց պատանու վրա։ Աստված գիտե, թե հարվածն ինչ դրության կհասցներ Արշակին, եթե նրա հասակը վիթխարու բարձրացրած ձեռից ցած չլիներ։ Վիթխարին սեփական հարվածի ուժգնությունից մի պտույտ գործեց և երեսնիվայր փռվեց հատակի վրա։ Մոտ տասը հոգի հազիվ կարողացան նրան ուժով դուրս տանել և հանձնել ոստիկաններին։
Հյուրանոցի տերը ցավակցություն հայտնեց Ալիմյաններին։
Սմբատն անցավ կից սենյակը և, ընկղմվելով գահավորակի վրա, արտասանեց.
— Այս ի՞նչ է նշանակում։
— Այդ նշանակում է, որ հիմա իմ փոխարեն քեզ պետք է խրատել,— պատասխանեց Արշակը, որ անմիջապես նրա հետ մտավ նույն սենյակը, դռները հետևից ծածկելով։
— Աա, այդ դո՞ւ ես, շառլատան։ Կորի՛ր այստեղից․ քեզ ո՞վ խնդրեց ինձ պաշտպանել, գլխիցդ մեծ բաներ ես բռնում, կորի՛ր…
— Իսկի էլ գլխիցս մեծ բաներ չեմ բռնում։ Ես պաշտպանեցի Ալիմովների պատիվը։ Ես ոչ քեզ պես փիլիսոփա եմ, ոչ Միքայելի պես վախկոտ, իմ երակների մեջ իսկական արյուն է հոսում, հարցրո՛ւ Ալեքսեյ Իվանովիչից…
Սմբատը նայեց նրա երեսին, լռեց։ Պատանու անկեղծ հուզմունքը նրան մեղմացրեց. չէ՞ որ, իրավ, իր եղբորն
