Էջ:Shirvanzade, Collection works, vol. 3.djvu/415

Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Այս էջը հաստատված է

Միքայելը սթափվեց իր մտքերից։ Նա Սմբատի հետ կառքով վերադառնում էր տուն։

Նայեց եղբոր երեսին անորոշ հայացքով և ոչինչ չասաց.

— Դեռ չեմ հաշվում քարե շինությունները, մեքենաներն ու կաթսաները,— շարունակեց Սմբատը,— ոչ, ոչ ավելի, ավելի քան կես միլիոն վնաս տվեց մեզ այդ անիծյալ հրդեհը։

— Քեզ շա՞տ է վշտացնում այդ վնասը,— հարցրեց Միքայելը։

— Իսկ քեզ, ո՞չ։

— Դու Դավիթ Զարգարյանին վարձատրե՞լ ես,— արտասանեց Միքայելը, կարծես, չլսելով եղբոր հարցը։

— Նա ասաց քո ներկայությամբ, որ իր վարձն ստացել է ավելորդով։

— Նա շատ բան կարող է ասել, նա շահասեր չէ։ Իսկ դու մի՞թե չես զգում, որ պարտավոր ես մի բան պարգևել նրան։

— Որքա՞ն պիտի տալ քո կարծիքով։

— Գոնե այնքան, որ լիովին ապահովվին նրա եղբոր ու քրոջ ընտանիքները։

— Ահա թե ի՜նչ,— գոչեց Սմբատը զարմացած,— շատ առատաձեռն ես։

Միքայելը լռեց և ոչինչ չասաց։ Հասնելով տուն, նա մտավ Սմբատի սենյակը, նստեց գրասեղանի քով, դրեց մի քանի տող մի թերթ թղթի վրա։

— Վերցրո՛ւ,— ասաց նա, թուղթն անփույթ ձևով ձգելով Սմբատի առաջ և ոտքի ելնելով։

— Այդ ի՞նչ է։

Սմբատը կարդաց թուղթը։

— Այս թղթով դու հրաժարվում ես քո բաժին ժառանգությունի՞ց։

— Ինչպես տեսնում ես — այո։

— Երեխա ես, կատարյալ երեխա,— ասաց Սմբատը և թուղթը հեռացրեց իրենից։

— Երեխա եմ, թե չէ, վերցրու այդ թուղթը, պահիր