էր ուղարկել, պահանջելով, որ նա կարդա այդ գիրքը և անգիր անե։ Դա առևտրական տարրական կանոնների և հաշվեգիտության մի ձեռնարկ էր։ Մի գիրք, որ Վարդանի ավետարանը դարձավ։ Նա կարդում էր, ուսումնասիրում և անգիր սերտում պայմանագրերի, մուրհակների և վաճառականական այլ գրությունների օրինակները։
Մի օր, վերջապես, ուսումնարանում հայտնեց ընկերներին, թե շուտով Բաքու է գնալու։ Երևաց, որ մենակ ինքը չէ ավետյաց երկրի մասին երազողը, այլ գրեթե բոլոր աշակերտները։
— Դո՞ւ ինչ պիտի անես այնտեղ,— հարցրեց նա Մինասին կիսահեգնանքով։
— Պիտի մտնեմ ռեալական դպրոց ուսում շարունակելու։
— Արհեստավորի որդու համար ստացած ուսումդ էլ շատ-շատ է։
— Հայրս էլ այդպես է ասում,— ասաց համեստ պատանին հեզությամբ,— բայց մորեղբայրս ինձ կանչում է։
— Մորեղբայրդ ի՞նչ գործի է Բաքվում։
— Մի նավթային հանքում գործակատար է։ Ամեն շաբաթ ես մորս կողմից նամակ եմ գրում։ Շատ հավանել է նամակներս, գրում է հորս, որ ինձ թույլ տա ուսումս շարունակելու։
— Ես էլ եմ Բաքու գնում,— մեջ մտավ գանգրահեր Լևոնը։
— Քեզ ո՞վ է տանում։
— Մենք ընտանիքով ենք գնում։ Հայրս այնտեղ խանութ է բանալու։
— Դուք կարծում եք, ես այստե՞ղ պիտի մնամ, — ասաց քսու Մարտիրոսը, որ ոչ մի բանում չէր ուզում իր ընկերներից հետ մնալ։
— Պակասը դու էիր,— գոչեց Վարդանը, միանգամայն կատաղելով բոլոր ընկերների դեմ, որոնք կարծես խոսքը մեկ էին արել նրա հացը ձեռքից խլելու։ — Մկիչ, ուրեմն, մենակ դո՞ւ ես մնում Զիլզիլում։
— Իսկի էլ չեմ մնա, ձեզնից պակա՞ս եմ, ինչ․․․
