— Պետրոսն է,— գոչեց Բարգամյանը, առաջինը վերցնելով լուսանկարը։
Այո՛, Պետրոսն էր։ Գլուխը համեստ պահած, ձեռները ծնկների վրա դրած, հեզ և, միևնույն ժամանակ, եռանդով լի աչքերով, հալածվածը նայում էր նախկին հալածողի աչքերին։ Նրա նիհար այտերի, սեղմված շրթունքների և մտախոհ ճակատի վրա Բարգամյանը կարդաց խորին հանդիմանության հետ և վեհանձն թողություն։ Ներքին հուզմունքից շրթունքը կրծոտելով, նա լուսանկարը տվեց ուրիշներին։
Ամենից ուշադիր և երկար նայեց ֆիզիոնոմիստ բժիշկը։
— Այո՛, Պետրոսն է,— ասաց նա վերջապես,— Բայց նայեցեք ճակատի և բերանի կնճիռներին, այս մարդու միտքը վերջին ժամանակ աշխատել է։
Մի քանի վայրկյան բոլորը շփոթված նայում էին իրարու երեսին։ Ամենքը հալածել էին նրան, ամենքը մի-մի արատ էին կպցրել նրան, ամենքը մի-մի բուռն ցեխ էին գցել նրա երեսին, ամենքը զգում էին իրանց մեղքը և ամենքի համար զգալի էր խղճի խայթոցը։
— Գիտեք, պարոններ,— ընդհատեց լռությունը նրանցից մեկը,— ես թեև նրան հալածում էի, բայց սրտիս խորքում չէի ատում։ Զգում էի, որ նրա մեջ մի լավ բան կա թաքնված։
— Խոստովանվում եմ, ես էլ,— ավելացրեց երկրորդը։
— Հիշու՞մ ես,— դարձավ լուսանկար բերողը խստադատ «Պետրովեցին»,— չգիտեմ քեզ, թե ում մի անգամ ասել եմ, որ Պետրոս Մարդանյանն ամենքիցս բարձր է։
— Ես չեմ հիշում քո ասածը,— պատասխանեց «Պետրովեցը»,— բայց եթե ես նրան մի քանի վիրավորական խոսք ասել եմ, Պիտերի ուսանողների խոսքովն եմ ասել։
Մեջ մտավ ֆիզիոնոմիստ բժիշկը, որ տակավին շփոթված նայում էր լուսանկարին, և ասաց.
— Պարոննե՛ր, մենք Պետրոս Մարդանյանին ասել ենք հենց այնպես, ուրիշներին հետևելով։ Ամենից խիստ հալածել են նրան ա՛յ, սրանք։
Նա ցույց տվեց նախ Գալումյանին, ապա Բարգամյանին։ Լեզվագետը գլուխը գցեց կրծքին և լուռ մնաց։ Իսկ
