Էջ:Shirvanzade, Collection works, vol. 4.djvu/389

պատկերների տակ, կարդում էր զանազան կենդանիների անուններ:

Սամսոնը զգացվեց ընտանեկան տեսարանից:

— Հանաքը մի կողմ,— ասաց նա,— շուտով Ժորժիկը կարող է այբուբեն սովորել։

— Շուտո՜վ,— կրկնեց Մելանիան, դառը քմծիծաղ տալով,— ո՛չ, դու դեռ շա՜տ պիտի սպասես։

Սամսոնը չըմբռնեց այս խոսքի մեջ թաքնված հեգնանքը։

— Կսպասեմ,— ասաց նա ժպտալով։

Մի օր, երբ նա ամառանոց եկավ մենակ, Մելանիան հարցրեց.

— Ինչո՞ւ ազգականիդ չբերեցիր։

— Չուզեց գալ։

— Ինչո՞ւ։

— Է՜, երևի, հասկացել է, որ դու չես սիրում իրեն։

Մելանիան շրթունքները թեթևակի կծեց։

— Եթե հասկացել է, շատ լավ է արել։

— Մելանիա՜,— արտասանեց Սամսոնը հանդիմանաբար։

— Նա ինձ բոլորովին դուր չի գալիս։ Այո՛, դուր չի գալիս, եթե ուզում ես ճշմարիտն իմանալ։

— Բայց լա՛վ չես անում։ Պետք է նրա հետ քիչ թե շատ քաղաքավարի վարվել, թե չէ քույրս կլսի, կվիրավորվի։

— Մի՞թե,— արտասանեց Մելանիան մտախոհ և անորոշ։

— Ես մյուս անգամ անպատճառ հետս կբերեմ նրան։

Մելանիան իսկույն չպատասխանեց, լռեց մի քանի վայրկյան և հետո ասաց.

— Դո՛ւ գիտես, ազգականը քոնն է...

Այդ օրը նա Սամսոնին թվաց սովորականից ավելի տխուր, գունատ, նույնիսկ նիհար։ Կարելի էր կարծել, թե ամառանոցի օդը լավ չի ներգործում նրա վրա։ Սամսոնը հարցրեց.

— Մելա՛նիա, դու առո՞ղջ ես...