ամուսնու գրասեղանին, որի քով նստած էր, և գլուխը ձեռներով բռնելով, արտասվեց մեղմիկ։
Գուրգենը ոտքի կանգնեց, մոտեցավ և կամացուկ, անվստահ ձեռքերով գրկեց նրա գլուխը։ Այն օրից հետո, երբ հայտնվեց նրա դավաճանությունը, առաջին անգամը համարձակվեց մերձենալ Լիդիային։ Նա չգիտեր՝ թույլ կտա, արդյոք, Լիդիան իրան, վերջապես, համբուրելու։ Ուստի բավականացավ միայն շոյելով նրա թանձր մազերը, որոնց մեջ առաջին անգամ նկատեց մի քանի սպիտակ թելեր։
— Մի՛ տանջիր քեզ, Լիդիա, չար մտքերով և ենթադրություններով,— ասաց նա,— ես չեմ թողնիլ, որ դու զրկվես երեխայից։ Նա ինչպես իմն է, նույնպես և քոնն է։ Ես ատամներովս կպահպանեմ նրան քեզ համար։ Ես տեսնում եմ, նա միակ կապն է քո և իմ մեջ, միակը, դժբախտաբար, քանի որ այլևս դու չես ուզում վերադարձնել ինձ քո սերը...
— Ելենան չար կին է, Ելենան ամեն ինչ կարող է անել,— արտասունի մեջ արտասանեց Լիդիան, գլուխը հանդարտ ազատելով Գուրգենի կրծքից։
— Թող լինի չար որքան ուզում է, բայց ես էլ չեմ խնայիլ նրան, թեկուզ յոթ անգամ յոթ իմ հարազատ քույրը լինի։
— Ահ, այդ կինը։ Որքա՜ն է հալածել ինձ, որքա՜ն տանջել միայն նրա համար, որ ես հանդգնել եմ զիջանել նրա եղբոր աղերսանքին և նրա կինը դառնալ։ Ահ, նա չի խնայի ոչ միայն ինձ, այլև իմ ծնողներին, իմ տոհմը, իմ պատիվը։ Նա չի խնայիլ քո պատիվն անգամ, զրպարտելով իմ մաքրությունը։
— Գիտեմ, գիտեմ, Լիդիա։ Նա ամեն կերպ աշխատել է արատավորել և ստորացնել քեզ իմ աչքում, որպեսզի մեզ բաժանե։ Բայց մի՞թե հաջողվեց։ Դու տեսնում ես, որ ոչ դու, այլ ես եմ ստորացածը քո աչքում։ Ես, որի միակ փափագը նույնիսկ միակ նպատակն է կյանքի՝ նորից գրավել քո հավատը և նորից տիրել քո սրտին։ Լիդիա, ես կերդվեմ ինչով կամենաս, որ չեմ կեղծում։ Տես, ես դարձյալ չոքում եմ քո առջև ինչպես մի զազրելի հանցավոր և աղաչում... ների՛ր․․․ ների՛ր և մոռացի՛ր․․․
Լիդիան աչքերն արագությամբ սրբեց և ոտքի կանգնեց։
