դեմքը, հա՛, հա՛, հա՛, երևակայում է, որ ինձ կորստից փրկել է։ Ոչ, ոչ, երկրին մեխված հոգի, դու չես կարող ինձ իմ բարձունքից իջեցնել մինչև քո ողորմելի աստիճանը։ Իմ աշխարհն այլ է, քեզ համար անմատչելի, անհասկանալի։ Հեռացիր, մի խանգարիր ինձ այլևս, դեհ, շուտ - շուտ հեռացիր, կորի՛ր։
Հյուրը բևեռվեց դռների շեմքի վրա։
— Թողեք ինձ, ահա իմ տեղը,— շարունակեց Ավալյանը, ձեռն ուժգին սեղանին զարկելով,— այստեղ եմ սկսել ապրել, այստեղ էլ պիտի մեռնեմ։ Ես չեմ կարող օրվա հացի ստրուկը դառնալ, հասկանո՞ւմ եք, չեմ կարող։ Բավական է որքան տանջվեցի այս մի քանի ամիսները։ Այսօր հրաժարվեցի դասիցս և այժմ դարձյալ նույն Ավալյանն եմ... Ես իմ կոչման դերին եմ... այո, այո, իմ գաղափարի...
Հյուրը նայեց նրան խորին կարեկցությամբ և ասաց.
— Դու հիվանդ ես և անբուժելի։
Նույն տարվա աշնանը Ավալյանը հիվանդացավ։ Նրա վտիտ ու հյուծված մարմինը չդիմացավ թոքերի բորբոքմանը։ Նա վախճանվեց, թողնելով զավակներին անոթի։
Մեկը նրա գերեզմանի վրա ասաց.
— Նրան սպանեց ամբոխի տգիտությունը...
Թիֆլիս, հունվար, 1904 թ.
