— Դու չես խայտառակիլ Պյոտր Պետրովիչ Փեփինյանցին։
— Կխայտառակեմ, այ, այս խեղճ երեխաներին պահելու համար։
Վիճաբանությունը քանի գնում, այնքան սաստկանում էր և քանի գնում այնքան Պյոտր Պետրովիչի ձայնը մեղմանում էր։ Ընդհակառակը, քանի գնում, այնքան զորեղանում էր նրա կողակցի ձայնը։ Չգիտեմ ինչ պատահեց, հանկարծ մանկահասակ աղջիկները սկսեցին աղաղակել ու հետո հեկեկալ։
Լսվեցին հատուկտոր հայհոյանքներ. կնոջ կողմից` «աղքատ ու հպարտ, սուտ արիստոկրատ, ծույլ ձրիակեր, խաբեբա». Պյոտր Պետրովիչի կողմից` «անամոթ, անպատկառ, շան ծնունդ» և այլն, և այլն։ Լսվեցին կահ ու կարասու ուժգին դղրդոց և ինչ-որ խուլ թնդյուն։
Այնուհետև տիրեց լռություն։
Փոքր անցած` ես դուրս եկա փողոց իմ իրիկնային սովորական զբոսանքը կատարելու։
Դարբասի առջև, գավթապահի նստարանի վրա նստած էր մի մութ պատկեր։ Նա հանդարտ» լալիս էր։
Պյոտր Պետրովիչն էր։
Ինձ տեսնելով, նա իսկույն ոտքի ելավ, ձեռքերը դրեց մեջքին, բարձրից հպարտ նայեց ինձ վրա ու սկսեց ինչ-որ օպերետից շվացնել ինչ-որ ուրախ մի եղանակ...
