— Մի՞թե,— գոչեցի ես, այլևս չկարողանալով զսպել թե՛ հետաքրքրությունս և թե՛ դառնությունս։
— Այո, և զավակներ չունին։
— Հետո՞։
— Նրանք տեղացիներ չեն։ Եկել են Ղրիմի կողմերից:
— Ինչպե՞ս է նրանց ազգանունը։
— Սպասեք միտս բերեմ. Ազովսկի, այո՛, այո, Ազովսկի...
— Ուրեմն, ռուսնե՞ր են։
— Ոչ, հայեր են։ Գավթապահն ասում է, նրանց անցագրում գրած է «հայ լուսավորչականներ»։
— Ասում եք նո՞ր են եկել Թիֆլիս։
— Մի քանի ամիս է։ Առաջ իջևանել են հյուրանոցում, հետո բնակարան են վարձել։ Կահ-կարասին էլ այստեղ են գնել։
— էհ, ուրիշ ի՞նչ գիտեք,— հարցրի ես կեղծ հեգնանքով, իբր թե այրիի հաղորդածներն ինձ համար շատ էլ հետաքրքրական չեն։
— Առայժմ ոչինչ։ Բայց դուք ուշադրություն դարձրեք ձեր վրա, այդպես չի կարելի, սիրտս ցավում է ձեր ծնողների համար։
— Շնորհակալ եմ, Պոլինա Նիկոլաևնա, անկեղծ շնորհակալ եմ։ Բայց մի՛ հոգաք իմ մասին. ես երկաթյա առողջոթյուն ունիմ։
Արդարև, տկար է հոգիս, իսկ մարմնով ես զգում էի ինձ բոլորովին առողջ։
Այրին, գլուխը խորհրդավոր երերելով, հեռացավ։
Պարզ էր ինձ համար, որ նա իբրև ոչ հիմար կին գուշակում էր իմ հոգեկան դրությունը, գիտեր ում համար և ինչու եմ նստում տանը, և ով է իմ փոփոխության պատճառը։ Պարզ էր նաև, որ դիտմամբ շեշտեր, թե սևազգեստ կինն ամուսնացած է։
Ես չեմ նկարագրիլ, թե այդ լուրն ինչ տպավորոթյուն գործեց ինձ վրա։ Կասեմ միայն, որ դա ինձ համար իսկ որ մի հարված էր։ Մի հարված, որ, սակայն, չսթափեցրեց ինձ, այլ ընդհակառակը, ավելի սաստկացրեց իմ ներքին
