ծածկում է դաշնամուրը հանգիստ, անվրդով։ Իսկ երիտասարդը նույնպես ժպտում է։ Այդ ժպիտը նրա թարմ, գեղեցիկ, գրեթե պատանեկան անմազ երեսի վրա նետի պես ցցվում է Սրափիոնի գրգռված սրտի մեջ։ Բորբոքվում է նրա խանդը։ Նա ասում է անորոշ.
— Ես ուրախ եմ և ցավում եմ, որ դուք իմ բարեկամի որդին եք։
— Ինչո՞ւ համար։
— Հենց այնպես։
— Բայց ես ձեզ հասկանում եմ,— ասում է երիտասարդը,— շատ բարի, ես կկատարեմ ձեր սրտի գաղտնի ցանկությունը։
Եվ, դառնալով Ալինային, ավելացնում է.
— Տիկին, ներեցեք, ես այլևս չեմ կարող անհանգստացնել ձեր հարգելի ամուսնուն, որ իմ հոր բարեկամն է։
Եվ այդ օրից Սպիրիդոնովը դադարում է այցելել Ազովսկիներին։
Այս բոլորը տեսնում է ու լսում Ազովսկիների աղախինը, որի խոսքերով և պատմում է ինձ տանտիրուհիս։
Սակայն Ալինա, չի ընդհատում ծանոթությունը Սպիրիդոնովի հետ. շարունակում է տեսնվել դրսերում։ Սրափիոնը չի բողոքում, խոստովանելով, որ իրոք ինքը կոպիտ վարվեց իր բարեկամի որդու հետ։
Ալինան ասում է.
— Քանի որ գիտեիր քո խանդոտ բնավորությունը՝ չպիտի ամուսնանայիր։
— Ես սիրում եմ քեզ։
— Ես չեմ հավատում այն սիրույն, որ այդպես կասկածոտ է։
— Լավ, հաշտվենք:
— Հաշտվիր առաջ բարեկամիդ որդու հետ, ներողություն խնդրիր, հետո։
— Այդ ես չեմ կարող անել։
— Իսկ ես չեմ կարող քո անտեղի կասկածների համար զրկել ինձ ազատությունից։
Մի օր Սրափիոնը հանդիպեմ է Ալինային քաղաքի մի
