ՈՍԿԻ ԳՐՉԻԴ ՄԱՏԱՂ
Շատ տարիներ առաջ ես խմբագրում էի մի շաբաթաթերթ, բարեբախտաբար, ժամանակավոր, որովհետև բոլոր դրական դիրքերից խմբագրի պաշտոնն ամենաանախորժն է ինձ համար։ Ես տեսել եմ շնորհալի մարդիկ, որոնց ուղեղը դադարել է գործել այն օրից, երբ նրանք խմբագիր են դարձել։
Մի օր ինձ մոտ եկավ մոտ 19—20 տարեկան մի պատանի։ Նիհար, գունատ տղա էր, կուրծքը ներս ընկած, աչքերը տարօրինակորեն փայլուն։
— Խնդրեմ ձեր շաբաթաթերթի մեջ տեղ շնորհեք այս գրվածքին,— ասաց նա թույլ ու շոր ձայնով ու գրասեղանիս վրա դրեց մի տետրակ։
— Այդ ի՞նչ է,— հարցրի ես խմբագիրներին հատուկ մի արհամարհական հայացք ձգելով ձեռագրի վրա։
— Դա իմ առաջին լուրջ գործն է,— պատասխանեց պատանին առանց շփոթվելու,— հոգեբանական էտյուդ է։
— Շատ բարի, կկարդամ կտեսնեմ,— ասացի ես, ձեռագիրը շպրտելով մի կողմ։
— Ե՞րբ գամ ձեր պատասխանը գիտնալու։
— Մի երկու շաբաթ հետո։
— Այդ շատ ուշ է։
— Ուրիշ կերպ չեմ կարող։
