Էջ:Shirvanzade, Collection works, vol. 5.djvu/462

Պետրոսյան: (Ցնցվելով և հեռու ոստնելով): Արշակ ջան, արտալան դեռ վզիդ է․․․

Հարությունյան: Ջուխտ աչքիս վրա։

Աբելյան: (Աջ ուսը բարձրացնելով): Շուտ արեք, փորձը սկսեցեք. կլուբ պիտի գնամ... (երկու ուսերն էլ բարձրացնելով, ծիծաղում է):

Մամիկոնյան: (Շարունակ պարում է Միրզոյանի և Անդրանիկի հետ): Ջանկինա, ջան։

ՏԵՍԻԼ V

Նույնք և Ստեփանյան

Ստեփանյան: (Ներս է մտնում գլուխը մի ահագին սփռոցով փաթաթած: Նրա երեսի ու ճակատի վրա երևում են կապույտ բծեր): Բարաջողում։

Ամենքը միաձայն: Օհո․ բարով, բարով։ Այդ ի՞նչ է պատահել, հիվա՛նդ ես...

Աբելյան: (Կամացուկ): Տմբզել են...

Ստեփանյան: (Աչքերը պսպղացնելով): Ի՞նչ, ո՞ւմ են տմբզել․․․

Դուելից եմ գալիս ուղղակի․․․

Ամենքը: Դուե՞լ․․․ ինչո՞ւ, ո՞ւմ հետ, ո՞րտեղ․․․

Ստեփանյան: Թե ինչո՞ւ — շերշե լա ֆամ, ո՞ւմ հետ — այդ պատմության գաղտնիքն է, թե ո՞րտեղ — Բաքվի վակզալում։

Ռշտունի: Բայց ովքե՞ր էին սեկունդանտներդ։

Ստեփանյան: Սկզբում Արմենյանին հրավիրեցի, բայց նա իսկույն ջերմուտենդ ստացավ, փախավ տուն։ Հետո հրավիրեցի վակզալի ստորոժին և մի բեռնակիր։

Պետրոսյան: Ինչո՞վ կռվեցիր․․․

Ստեփանյան։ Հակառակորդս մուշտիով, ես՝ մահակով․․․

Հարությունյան: Ախար ինչո՞ւ, պատճա՞ռը․․․

Ստեփանյան: Պատիվս վիրավորված էր․․․

Աղայան։ (Առաջ թռչելով)։ Այո, պատիվս վիրավորված է, պատիվս․․․ ես չեմ թույլ տալ․․․