արտահայտություն: Դա այն երջանիկ դեմքերից էր, որոնք հենց առաջին հայացքով մարդու սրտում շարժում են համակրության զգացում:
— Բոն-ջուրնո,— ասաց նա, գլուխ տալով։
— Օհո՜, արտի՜ստը,— գոչեց ամենքից առաջ բարիտոն Կավալլարոն, որ մի բարեսիրտ մարդ էր մոտ երեսունուհինգ տարեկան:
— Արտի՜ստը, արտի՜ստը,— կրկնեցին մյուսները։
Նույն վայրկյանին պար, նվագում, ծիծաղ ընդհատվեցին, և բոլորի հայացքները դարձան դեպի պատանին։
— Ո՞րտեղ էիր, այսքան ժամանակ չէիր երևում, հարցրեց Կավալլարոն։
— Սպասեցեք, նա տխուր է,— գոչեց Լուիզան և մոտեցավ պատանուն․ — էլի ի՞նչ է պատահել, ինչո՞ւ ներս չես մտնում։
— Ո՞րտեղ է սինյորա Ստեֆանիան,— հարցրեց պատանին։ Նրա ձայնը հուզված էր, դողում էր։ Կար այդ ձայնի մեջ մի սրտաշարժ շեշտ, որ արտահայտում էր հեզության հետ և թախիծ։
— Ա՜ա, հասկացա, — ասաց Լուիզան,— էլի մայրդ երևի հիվանդ է։ Խե՜ղճ պատանի, դու սլանում ես երկինք, նա կպած է երկրին․․․
— Սինյորինա Լուիզա, ես ձեզ խնդրում եմ ինձ չխղճալ,— գոչեց պատանին վիրավորված,— սինյորա Ստեֆանիան այստե՞ղ է։
— Մայրս խոհանոցումն է։
Պատանին գլուխ տվեց շնորհալի ձևով ու հեռացավ։
— Նա չափազանց տխուր էր․— ասաց Կավալլարոն,— անշուշտ մայրն այս անգամ ծանր հիվանդ է։
— Չեմ կարծում,— նկատեց Լուիզան,— այդ կինը միշտ հիվանդանում է որդուն տանջելու համար։ Խե՜ղճ պատանի․․․
— Խե՜ղճ,— կրկնեց ռուս ուսանողը կծու հեգնությամբ,— բայց նա չի ուզում, որ դուք նրան խղճաք, սինյորինա Լուիզա։ Տեսա՞ք ինչպես վիրավորվեց։
— Նա հպարտ է ինչպես սպանական գրանդ,— ասաց
