քի ամբողջ լուծը կանանց»ա* է ծանրացած։ Ոայց չէщ որ այգ անարդարությոմե է, սոսկալի անարդարոլթյՈլԼէ Եվ ինչո՞ւ գոնե մի անգամ չբողոքել անարդարության դեմ։ (Տիրում է մի քանի վայրկյան լռություն: Խվդինեն, իր խռովությանը թաքցնելու համար, մոտենում է դւս»_ նամուրին և սկսում կամացուկ, դոդդոջուն ձեոներով |4 ներվային քրքրեք նոտաները: Տ. Դալամքարյանը շսւրոլ~ նակ դիտում է նրան, ի«կ Սաոափյանը դիտում է տիկ. Դալամքարյանին: Սիհրանը, լսեյով Վարսամյանին, հա_ վանության նշաններ է անում): ՍՈԻԷԹԱՆՅԱՆ. Տարօրինա՜կ բողոք։ Մոռանամ հարազատ կնոջս կեղտը, թե ինչ է բողոքում եմ անարդարության դեմ։ Ազատի՛ր ինձ այդ տեսակ բողոքից։ ՎԱՈՍԱՄՅԱՆ. Սխալը, պարոն ^Սուլթան յան, և ոչ կեղտը, սխալը։ ^Սակայն կարելի էր և կեղտը մոռանալ, եթե մեր աշխարհայացքն ավելի լայն լիներ։ Ով գիտե, գուցե ապագայում հասկանանք, որ տղամարդի և կնոջ բարո¬ յական պարտավորությունները հավասար են, հասկա¬ նանք նաև, որ հանցանք ներելը հանցանք գործել չէ։ Իսկ սխալը, հափշտակվելը, անպիտաններից խաբվելն այժմ էլ կարող ենք Ներել, պետք է ներենք, մինչև ան¬ գամ պարտավոր ենք ներել։ ՍՈՒԷԹԱՆՅԱՆ. Այդ մասին ես ձեզ հետ կվիճեմ հետո։ Այժմ թողնենք, տիկին Եվգինեն ձանձրանում էt ՏԻԿ. ԳԱԷԱՄՈԱՈՅԱՆ. Ես այդ վաղուց եմ նկատում։ ՍԱՌԱՓՅԱՆ. Խնդրենք տ ի կնոջը, մեզ համար մի բան նվագի։ ՍՈԻԼԹԱՆՅԱՆ. Այ, այդ ես հասկանում եմ։ Տիկին, մի' ղրկեք մեզ հաճույքից։ ՍԱՌԱՓՅԱՆ. Եվգինեն նազ անողներից չէ։ ՚ Պ. ԳԱԼԱՄ՚ՈԱՈՅԱՆ. Ըմբո՜, խե պըտի նազ անի, խե, մունբ հո“վընք։ (Եվդինեն նստում է դաշնամուրի մոտ և նվադոլմ է ձեո- քըն ընկած աոաջին նոտան: Վարսամյանը և Մարթան մի անկյունում վիհում են: Միհրանը ծխելով անցուդարձ է անում խորքի պատի տակ հանդարտ քայլերով): 109
