Էջ:Shirvanzade, Collection works, vol. 6.djvu/152

ՄԻՀՐԱՆ. (Պաուզա): Մարթա, մոտեցի՛ր... օգնի՛ր.. Եվգինե՜․․․ (Մարթան տեղից չի շարժվում և նայում է նրանց шրհամարհանքով, իսկ երբ Միհրանը գրկում է Եվգինեին, ցնցվում է: Միհրանը հանդարտիկ Եվգինեին նստեցնում է աթոռի վրա, աշխատելով նրան ուշքի բերել։ Ներսի սենյակից տակավին լսվում է դայակի երգը, որ հետզհետե ցածրանալով ընդհատվում է):

ԵՎԳԻՆԵ. (Աչքերը բանալով, նայում է Միհրանին, հետո հանդարտիկ չոքում է նրա առջև և, վերցնելով նրա ձեռը, ամուր սեղմում է շրթունքներին)։ Չեմ կարող, չեմ կարող...

ՄԻՀՐԱՆ. (Ձեռը խլելով, զրկում է նրա գլուխը: Պաուզա): Համոզմունքով ներեցի, սիրելով կմոռանամ... (Երեսը դարձնելով Մարթային, ձեռով նշան է անում հեռանալու)։

ՄԱՐԹԱ. Մոռացիր և ինձ։ (Գնում է):

Վ ա ր ա գ ո ւ յ ր

1901 թ․