Էջ:Shirvanzade, Collection works, vol. 8.djvu/122

Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Այս էջը հաստատված է

Նրա երկայն ու թանձր մազերը հեղեղել էին նրա կիսամերկ մարմինը, հարուստ ու ճերմակ ստինքը ալեկոծվում էր մարմնի գալարումներից։

— Ալբերտ, Ալբերտ, ո՞ւր ես, ազատիր ինձ,— գոռում էր նա գլուխը հատակին զարնելով։

Ոչ հեռու կանգնած էր մի պառավ կին և, ալեխառն մազերը փետելով, լալիս էր։

— Այդ ի՞նչ է, մայրիկ, ի՞նչ է պատահել,— դիմեցի ես նրան։

— Հիվանդ է,— գոչեց պառավը, ձեռները ուժգին զարկելով իր գլխին։

Մեկը երկու տղամարդերից գոռաց․

— Ձեզ չի վերաբերում, գնացեք ձեր սենյակը։

Եվ այս ասելով, նա մյուս տղամարդի օգնությամբ բարձրացրեց երիտասարդ կնոջն ու հատակի վրա քաշքշելով տարավ իմ սենյակին կից սենյակը։

Ես վերադարձա իմ սենյակը, պառկեցի և բնականաբար այլևս չկարողացա քնել։ Հետաքրքրությունս ծայրահեղ էր․ ի՞նչ էր նշանակում այդ տարօրինակ տեսարանը։ Թվում էր ինձ, որ կից սենյակում կատարվում է մի սոսկալի դրամա։

Հետևյալ օրը մինչև երեկո օրիորդ Ս․ Պ․-ն, հակառակ իր սովորության, չեկավ ինձ մոտ։ Երեկոյան նա եկավ տխուր դեմքով և ասաց․

— Խնդրում եմ քնելուց առաջ գիշերները բանալիով կողպեք ձեր սենյակի դուռը։

— Բայց երեկ գիշեր այդ ի՞նչ էր, օրիորդ,— հարցրի ես։

— Ոչինչ, ոչինչ,— պատասխանեց նա գրգռված և դուրս գնաց։

Գաղտնիքն իմացա նրա ընկերուհիներից երրորդ օրը։ Ուշ գիշերը սենյակս մտնող կինը օրիորդ Ս․ Պ․-ի ավագ քույրն էր, նույնպես օրիորդ։ Պառավը նրա մայրն էր, իսկ տղամարդիկ—եղբայրները։ Օրիորդը հոգեկան հիվանդ էր․ հիվանդության պատճառը մի անհաջող ռոման էր։ Մի քանի տարի առաջ նա սիրահարվում է ինչ-որ հայ ուսուցչի վրա։